Već je cijela godina bila okrenula onaj uzavreli kotao titogradskog ljeta, od momenta kada je Dejo posljednji put obukao plavo-bijeli dres. Pa ipak, tog 28. maja 1989. Savićević je bio glavni akter titogradske fudbalske pozornice - iako nije bio tu. To što je rival Budućnosti bio mali beogradski tim Rad, ipak sasvim pristojan četvrtoplasirani tim najluđeg izdanja jugoslovenske lige, u kojem se na tronu našla Vojvodina - nije spriječilo oko deset hiljada Titograđana da ispune sve četiri tribine. Bio je to prvi prvoligaški večernji meč na stadionu Budućnosti. Tog 28. maja, „plavo-bijeli“ prvi su put igrali pod reflektorima.
Jedinstvena klasa
I prije nego je krajem 80-ih pružio onu božanstvenu ljevicu van titogradskog dvorišta, dalo se naslutiti da je Dejo jedinstvena klasa, da taj nepredvidljivi trk, po desnoj strani i samo po njemu znanim pravilima, nadilazi i prostor i vrijeme. Zna to fudbalska planeta. A ono što je Dejan, sada predsjednik našeg Fudbalskog saveza, još tada signalizirao je šmek za sportskog funkcionera. Jer nije moglo više domaćinski od ovoga: za njegov transfer, uz za te prilike dobar novac, Budućnost je od Crvene zvezde dobila i sredstva za važan projekat. Prve reflektore na Gradskom stadionu.
I to je bio tek završni čin transfera koji je godinu i po bio glavna fudbalska groznica, ne Titograda, već cijele Jugoslavije. Akteri: Zvezdina fudbalska legenda, tada već direktor Dragan Džajić, ali prije njega predsjednik beogradskog kluba Miloš Slijepčević. Po stravičnom nevremenu, nakon 20 sati puta iz Beograda, u januaru 1988. stigli su na pregovore u Budvu. S druge strane - uprava Budućnosti, onako spram jugoslovenskog sentimenta, tada malo više naklonjena Partizanu. Zvezdina ponuda, ipak za nijansu bolja od gradskog rivala. A Dejanova želja - savršeno pragmatična. „Nijesu mi uzori ni Šekularac, ni Džajić, ni Bobek. Najslavniji fudbaler Jugoslavije je Velibor Vasović, jer je najviše osvojio na velikoj sceni. Birao bih njegovu sudbinu umjesto puta Šekularca. A to je evropska pozornica“ - govorio je krajem 1987. u 22. godini Dejo, nagovještavajući transfer u Zvezdu u jednom intervjuu.
Ni to nije bio kraj: Dejan se tokom zimskih priprema početkom 1988. sukobio sa trenerom Budućnosti, ikonom splitskog fudbala Špacom Poklepovićem. Pa je sredinom marta sa većom ponudom stigao i splitski Hajduk. Ipak, iz uprave Budućnosti nijesu živi htjeli da pogaze riječ prethodno nevoljno datu Zvezdinom predsjedniku Slijepčeviću. A iz crnogorskog državnog vrha je čak stigla jedna molba: „Puštajte momka da ide đe želi“...
Titogradski džemperi
Konačno, tada važan igrač u eri zamaha jugoslovenske privrede Slijepčević je na kraju pristao i za momenat važan za život Titograda: Robna kuća „Beograd“ preuzela je rukovođenje „Titeksom“. Pa su zbog onog magičnog Dejovog plesa u trku za loptom, ovog puta u crveno-bijelom dresu, tih zima krajem 80-ih u Jugoslaviji nošeni uglavnom titogradski džemperi!
Najbitnije, i po Dejanovom meraku - Budućnost je dobila šansu da raste. Tog 28. maja 1989, oko deset hiljada Titograđana u smiraj sezone za nezaborav, su pobjedu 3:0 protiv tima iz UEFA kupa osjećali i slavili kao - pravu evropsku. I svoj stadion doživjeli kao onu veliku pozornicu, kojoj je Dejo težio.
Cijelih 20 godina kasnije, na istom mjestu, montirani su novi „1900lux“ reflektori. Dejan Savićević već tada bio je predsjednik Fudbalskog saveza. Prateći onaj neuhvatljivi korak uz aut-liniju, sigurna je opklada da će najveća sportska pozornica u državi za njegovog mandata dobiti i modernu istočnu tribinu. Za zaokružen san o velikoj sceni - tu, i u njegovom gradu.
Stojan STAMENIĆ
(FOTO: facebook.com)
