Zato 18. jun, za generaciju najstarijih Podgoričana, nije samo donio sjećanje na neutješni rastanak od motocikliste. Kažu i danas - najveću sahranu u Titogradu, u osvit ljeta 1959. godine. Već je važan da Dragomira Dragog Čejovića prepoznamo i pamtimo po onome što jeste bio, postigao i zaslužio: sa statusom prve prave zvijezde sporta iz Titograda. I to u širim jugoslovenskim okvirima.
Šampion
Za sedmostrukog republičkog, dvostrukog jugoslovenskog šampiona na nazaboravnom austrijskom „puh“ motociklu od 250 kubika, život se u proljeće 1959. munjevito rasplitao. Tog 1. maja, na čuvenoj stazi u Kragujevcu na drumskoj trci, učinio je nešto što je u eri današnjeg modernog sporta nezamislivo. U jačoj klasi od 350 kubika pojavio se na svom „puhu“, i tehnikom i rizikom nadomjestio izostanak sirove snage... I popravio rekord staze, za četiri sekunde!
Dragi Čejović bio je zato šampion čija se veličina ne može sagledati prostim zbirom titula i rezultata. Na računu života su i potpisi osobene sudbine - poput činjenice da je poslijeratni dječak već sa 13 godina bio član titogradskog Auto-moto društva „Bećo Lazović“. Da je sa 18 na Cetinju već bio republički vicešampion...
Bilo je tu, naravno, i ono što Podgoričani cijene više od trijumfa, što je izvan okvira jedne staze, kilometara druma ili sportskog borilišta. A to je svjedočanstvo generacija titogradskih zaljubljenika u motociklizam koje su potom uslijedile - da su taj inicijalni impuls, svijest o ljepoti sporta kojem pripadaju, naslijedili upravo od Dragog. A on je to činio štosno, drugarski, šarmantno... Pomalo i buntovnički - onda kad ga neki dječak zamoli samo da čuje zvuk motora, a on onu distancu od Sahat-kule do Brijega Morače i nazad „zavrti“ u nekom vremenu koje bi se prepričavalo, pamtilo, lansiralo pravo u mit.
Dragi Čejović bio je dio vremena u kojem vrhunskog šampiona nije bilo bez viteškog stava. A u auto-moto sportu posebno - i uz koju kap hazarderskog, za igru sa sudbinom, oštrijom i od onih serpentina od Kotora ka Njegušima, koje je Dragi više puta savlađivao kao pobjednik. Ono viteško, najbolje se odslikava kroz rivalstvo sa drugom titogradskom legendom Nikom Vukčevićem. U istoj klasi, rame uz rame, pa ko ponese lovore na cilju...
Ulog
Tog 18. juna Niko je hitao u Opatiju, na najtežu jugoslovensku stazu da Čejoviću bude podrška u garaži i na startu. I da ga upozori da ne rizikuje i ipak ne nastupi sa zimskim gumama... Ulog je bio velik - očekivana pobjeda donijela bi i nastup na šampionatu Evrope, tada cijenjenom koliko i današnje MotoGP trke. Dragi tog dana nije poslušao Nika.
Na jednoj stijeni, uz oštru krivinu na putu koji vodi iz Opatije završen je samo jedan šampionski uzlet. Svakog 18. juna sjećanje plete novi lovorov vijenac za šampiona čija životna priča ima strmoglave okvire, nalik sjećanju na Džejmsa Dina. Snimaka nema, nekoliko fotografija i cijela arhiva tekstova iz tog vremena ipak manje kažu od žive riječi onih koji se i dalje sjećaju. Dok distanca od šest decenija polako i neumitno navlači koprenu zaborava, još jednom valja podvući: Dragi Čejović je bio prva jugoslovenska sportska zvijezda iz Titograda. I samo tako, na onoj posljednjoj krivini iznad Opatije, Dragi Čejović ipak pronalazi izlaz i svoj put.
Stojan STAMENIĆ
(FOTO: Automagazin)
