Nije počelo toliko loše, zar ne? Ili možda jeste, samo je nastavak „Godišnjice“, devete epizode „Dojč caffea“ bio toliko loš, da je Mihina (Mišo Obradović) lovačka priča o prvom lokalu u Titogradu, sagrađenom sa njegovija deset prstiju, dok je još bilo komšija da pomožu - čak i djelovao pomalo smiješno? Kako god bilo, čim je radnja prebačena u prošlost, pogibosmo.
Ove sedmice režiser Miloš Radunović, scenarista Stefan Bošković i ostatak ekipe servirali su nam jednu od epizoda koja je očigledno „pretekla“ iz prve sezone, koja se slobodno može nazvati zbirkom najneduhovitijih momenata u crnogorskoj TV istoriji. To je očigledno zbog nekoliko indikatora: prisustva Dača Rukole (Zoran Vujović), drečavijade od scenografije, bezveznih fora i Mihinog preučestalog „the man“, koje je sada prilično zauzdano.
Spremajući se za godišnjicu kafane, Simon (Dušan Kovačević) podsjetio nas je jednim totalno negledljivim flešbekom kako je protekla prošlogodišnja proslava. Na njoj su glavne zvanice bili članovi familija – njegovi striko Golub (Branimir Popović) i otac Labud (Mirko Vlahović), kao i Mihina pijana baba (Olivera Vuković) iznajmljena od šanera (Božidar Zuber).
Okej: koncept svađanja dva brata sa ptičjim imenima oko melodramatične gazda Dragice (Ljubica Barać-Vujović) možda i nije toliko loša finta, niti je baš piši-propalo za babu koju neko može da trampi za alu-felne. Ali, džaba koncept kad u praksi slijedi približno 20 minuta „svađa labudovih“ - vrištanja, davljenja, neartikulisanih krikova, facijalnih ekspresija sa dna kace, humora koji nema ništa autentično podgoričko...
Žali Bože i Mirka Vlahovića i Sejda Alijajaja koji je (ponovo) pokušao da uradi nešto u ulozi popa-motocikliste-kaditelja kafana i međunožja... Nema tog junaka koji može da se bori sa loše postavljenim konceptom i replikama.
Za dobar sitkom presudni su gluma i scenario, a to su i dalje dva najslabija aduta „Dojč caffea“, uprkos nekim poboljšanjima u odnosu na prvu sezonu. Pitanje je ko više i gleda nove epizode. Dušan Kovačević i ekipa i dalje ne mogu da računaju da imaju ozbiljan proizvod čak ni za naše tržište, a kamoli za region u kojem naše komšije polako bruse reputaciju svjetskih razmjera. Šteta... Jer ovaj koncept može da radi, ali očigledno ne u ovim rukama.
M. I.
