Saopštenje Crnogorskog pokreta prenosimo integralno:
„Gospodine Linta, nije dovoljno pročitati što piše Čedomir Antić i slični i na osnovu toga nas »učiti« sopstvenoj istoriji. Prvo, srpska vojska, odnosno Jadranske trupe, kako im je dato ime, nijesu oslobodile Crnu Goru, o tome postoji sijaset neoborivih činjenica. Za početak, nijesu ni mogle, jer su Jadranske trupe iz Skoplja stigle u Peć 24. oktobra 1918. kada je oslobođena većina Crne Gore od strane komitskih četa i ustanika!!! Navešćemo Vam samo što o tome piše »Ujedinjenje« (Ujedinjenje br. 26, 25. XI 1918), novine čiji je urednik čovjek čiji ljudi, po nalogu srpske vlade, stoje iza organizacije tzv. Podgoričke skupštine, Andrija Radović, predśednik „Crnogorskog odbora za narodno ujedinjenje“, finansiranog od vlade Srbije, preko ogranka u Solunu, na čelu sa Petrom Kosovićem. A piše da je narod Crne Gore, iako bez vojske, sam otjerao "svog okupatora i ugnjetača". Vjerovatno je i on mrzio Srbiju i Srbe?
Možemo Vam navesti sve bitke crnogorskih komita i ustanika, broj zarobljenih Austrijanaca po gradovima, njihovih vojnika, oficira, podoficira, a Vi nama navedite jednu jedinu bitku koju su vodile Jadranske trupe u tadašnjoj Crnoj Gori?? Npr, u svom izvještaju od 24. oktobra Kosta Pećanac, koga je srpska Vrhovna komanda delegirala da je informiše o komitskom pokretu u Crnoj Gori, iz Peći obavještava komandanta Skadarskih trupa da su Crnogorci oslobodili Plav, Gusinje, Andrijevicu, Berane, Rožaje, Bijelo Polje i Kolašin. U tim operacijama, piše on, zarobili su 3.000 Njemaca i Austrijanaca, 14 mitraljeza, veliku količinu municije i drugog materijala, „a mnogo više ih je izginulo jer su se Nemci ogorčeno borili i nisu se hteli predati komitskim četama". (Dokumenti operativne komande Skadarskih i Jadranskih trupa za oktobar 1918). Samo su u Nikšiću komite zarobile 3.505 vojnika, 95 podoficira i 86 oficira!
Uostalom, potrudite se da dođete do podataka prije nego nekoga optužite za nešto. Slična je glupost koju ste napisali da Crna Gora nije postojala kao država nakon što su na Cetinju 25. januara 1916. potpisane Odredbe o polaganju oružja. Kraljevina Crna Gora je ostala u statusu zaraćene strane poput kraljevine Belgije i Srbije. Kralj Nikola je odbio da izda punomoćje „krnjoj Vladi“ u domovini da potpiše ugovor o miru, izbjegavši na taj način formalnu kapitulaciju Crne Gore. I to su priznale sve saveznice priznajući kralja Nikolu kao suverena, a vladu u egzilu kao legalnu vladu Crne Gore. Crna Gora je anektirana koliko i Srbija, odnosno, bile su i jedna i druga pod okupacionim vlastima. Saveznice su obezbjedile kralju Nikoli i crnogorskoj vladi u egzilu i apanažu i nočanu pomoć, zbog čega je Srbija protestovala u više navrata (ZAŠTO!). Da ne pominjemo da je general Ante Gvozdenović bio opunomoćeni ministar u Vašingtonu, a Vilijam Frederik Diks generalni konzul Crne Gore u Njujorku sve do 1921. godine! Emigrantski srpski list Libre Serbie u broju 6. od 27. oktobra 1918. piše: „Na čelu svečane povorke bila je vojska i muzika, a tom je prilikom razvijena i crnogorska zastava. Pored ostalih govornika, govorio je o Crnoj Gori i poslanik Gvozdenović, koji je bio u generalskoj uniformi. Ovo je najveća svečanost koju je Crna Gora doživjela, jer je na njoj sudjelovalo više duša nego što Crna Gora ima stanovnika“. Zamislite, bili su to Dani Crne Gore u Njujorku!. Po Vama nepostojeće države? Što čini jednu državu postojećom? Znate li uopšte, kad ste se drznuli da se miješate u nešto što ne znate i što Vam definitivno nije specijalnost! Da ne pominjemo obećanje predśednika Amerika, Vudrou Vilsona, da će Belgija, Srbija i Crna Gora vratiti svoje kraljevine, dato kralju Nikoli 1918. godine.
Nećemo Vam navoditi što je Dr Živojin Perić (1868-1953), profesor na Pravnom fakultetu u Beogradu između dva svjetska rata, profesor Haške akademije, predavač na pravnim fakultetima u Lionu, Parizu i Briselu, za koga je srpski akademik Slobodan Jovanović napisao da je „najkrupnija figura pravništva Slovenskog juga“, napisao u svojoj istorijsko-pravnoj studiji „Crna Gora u jugoslavenskoj federaciji“. Potrudite se sami, ako vas uopšte interesuje istina. Samo ćemo vam navesti da je tzv. Podgorička skupština detronizovala svojim odlukama dinastiju Petrović i kralja Nikolu. Njima je bilo jasno da postoji država Crna Gora i dinastija Petrović! Bili su mnogo mudruji i živjeli u realnijem svijetu, nego što je srpska politika i nauka danas, koji pokušavaju lažima i galamom, umjesto da odgovore na hiljade činjenica, da jame što mogu više od Crne Gore.
Regent Aleksandar Karađorđević kaže komandantu Jadranskih trupa, pukovniku Dragutinu Milutinoviću, pred polazak iz Skoplja: „Vama je osiguran čin generalski, jer ste to i ranije zaslužili. Pri radu u Crnoj Gori nemojte biti meka srca. Kralju Nikoli treba zabraniti dolazak u Crnu Goru po svaku cenu, pa ma upotrijebiti i krajnja sredstva“. (Arhiv Srpske akademije nauka br. 11441/ 11443 1-8). A je li Crna Gora okupirana od strane Srbije najbolje govori naredba od 19.11.1919. načelnika Srpske komande, vojvode Mišića, upućena komandantu srpskih trupa u Crnoj Gori (isti dokument): „Nastavite najenergičnije i svim sredstvima da se na teritoriji koju je naša vojska okupirala uguši svaka agitacija, pa ma od koga ona dolazila. Za to vam stoje na raspolaganju sva sredstva koja možete raspolagati bez ikakvog prezanja”. Ili, o čemu major Mirko Milinović "najhitnije" zvještava vrhovnu komandu iz Soluna, 27.X, prenoseći da general Charles Charpy, načelnik štaba F. d'Espereya, iznova upozorava (vojvodu) Mišića da što prije treba okupirati Crnu Goru srpskim trupama, kako bi se izbjegle kasnije političke komplikacije, "štetne po srpske ineterese". (Solun, 28.X - Skoplje 28.X). Ili, izvještaje zajedničke misije Britanskog parlamenta i američkog predśednika, u kojima se kaže “Pod srpskom okupacijom Crna Gora danas predstavlja mjesto najkrvavijeg pokolja u Evropi, izjavio je zvaničnik koji se vratio. Ukoliko se Engleska i Amerika ne umješaju, ni jedan crnogorski rojalista neće ostati živ. Srbi ih ubijaju na veliko”. (Chicago Tribune, 4. Septembra 1919, “Zvanični izvještači donijeli užasne izvještaje u Pariz”).
O postojanju Crne Gore govori i to da su Crnoj Gori odobrene ratne reparacije u iznosu od 728 miliona francuskih franaka u zlatu. Beogradska Politika 10.01. 1926. piše: "Uoči božićnih praznika iz Crne Gore je stigla jedna deputacija koja je posetila zastupnika ministra finansija i ministra pravde. Deputaciju je pored toga primio, pred sam svoj polazak iz Beograda, i predsednik vlade g. N. Pašić. Tiče se reparacija Crnoj Gori, na ime čega Crnogorci nisu još dobili skoro ništa iako je Crna Gora stradala teško, kao i Srbija..." Imate taj broj Politike u NBS, pa potražite. Inače, beogradsko Vreme od 10. februar 1924. godine, prenosi riječi poslanika Mihaila Ivanovića u parlamentu KSHS: „U ekonomskom pogledu stav srbijanske buržoazije prema Crnoj Gori tragičan je. Razmjenom perpera za dinare u odnosu 2:1 crnogorskom narodu oteto je 3 do 4 miliona dinara. Crnoj Gori dosuđena je ratna šteta 2,75%, a Srbiji 5%. Do sada je mađutim u Crnoj Gori poslato samo nekoliko prskalica i dvije vršalice.“
Prenijeli bi vam još na stotine dokumenata, ali bi za to bilo potrebno makar 30 puta više prostora. No, mislimo da je i ovo dovoljno. Nemojte misliti da ćete nekoga uplašiti tom galamom i zamjenom teza. Mržnja je nešto što smo ośetili na svojoj koži prije jednog stoljeća, a što je Čarls Velington Furlong, vojni posmatrač američkog predśednika Vudrou Vilsona u Crnoj Gori, 1919.godine opisao sljedećim riječima: »Pitao sam se zašto su Srbi svojoj braći najgori neprijatelji, jer je druga invazija Srbije na Crnu Goru bila gora od invazije Austrije, a primirje gore od rata«“.
