Piše:
Leila Murseljević
Kada je osamdesetih i devedesetih godina prošlog vijeka umio da napravi film, prije nego što je skrenuo lijevo kod Albukerkija i pokvario sopstveni režiserski šmek, Oliver Stoun se nonšalantno uhvatio u koštac sa čuvenim bendom The Doors. Istoimena priča o legendarnoj ekipi razljutila je pola svijeta i članove benda te 1991. godine, ali ne može se poreći da je Stoun, sa Valom Kilmerom, u ulozi Džima Morisona, napravio film koji i te kako pamtimo. Da, Stoun jeste omanuo u više navrata, ali ne toliko da bismo zaboravili neke fenomenalne kadrove, luckastog Kilmera i odličan scenario.
Sada ništa slično ne može reći za dugoočekivanu biografsku začkoljicu „Bohemian Rhapsody“ u režiji Brajana Singera i nepotpisanog Dekstera Flečera koji ga je zamijenio.
Kraj komunikacije
Londonska muzička bombona The Queen sa božanstvenim Fredijem Merkjurijem na čelu, zaslužila je mnogo više od filma koji će ostati upamćen samo po tome što je Rami Malek, ključni igrač serije „Mr. Robot“, dobio najozbiljniju ulogu do sada.
Na prvu loptu, normalno je pomisliti kako je zamjena režisera glavni krivac za neubjedljivost očigledno nedovršenog komada. No, iako znamo Singerov istančani stil, ova tvrdnja nije ni blizu istine.
S jedne strane, „Bohemian Rhapsody“ ima mnogo „singerovski“ zanimljivih elemenata i vrlo direktan scenario Entonija Mekartena („The Theory of Everything“, „Darkest Hour“). Ipak, umjesto da se tekst lagano preseli na veliko platno i vizualizuje bez pola muke, film posvećen Merkjuriju izgleda kao da je neko na pola puta prekinuo konopac komunikacije mizanscena, scenarija i glumačke ekipe.
Problematičan izbor
Ne tako uigrani Rami Malek - makar ne za ovako ozbiljna filmska djela, vjerovatno je najbolja tačka ovog pokušaja predstavljanja stvaralačke kreativnosti i života Fredija Merkurija. Iako je sve vrijeme nosio set vrlo hororističnih, neprirodno postavljenih zuba, Malek je koliko-toliko dokazao da je spreman za veliki zalogaj nakon niza glupkastih filmskih uloga.
Najpopustljiviji fanovi benda vjerovatno će zadovoljno pjevušiti sa Malekom, odnosno ubačenim glasom Merkurija, ali zahtjevniji filmofili će ipak sve vrijeme tražiti „ono nešto“ zbog čega bi ovaj muzičko-filmski hepening vrijedio sjedjenja u bioskopu više od dva sata.
Na početku se čini da će priča krenuti adekvatnim tokom. Uz čuvene kadrove sa eksplozivnog koncerta „Live Aid“ na londonskom Vembliju, „Bohemian Rhapsody“ dobija temelj sasvim dobre priče.
No, taj utisak se brzo kvari. Iz nepoznatog razloga, prebrzo nam je servirana teorija o tome kako su se okupili članovi benda The Queen. Nije li režiser, zbog autentičnosti, ipak morao da nam servira malo više detalja o njihovim odnosima i Merkuriju koji je pucao od talenta, znanja, sposobnosti - ali i problematičnih izbora?
Dečko sa picom
Nije ni čudo što većina gledalaca misli da je zamjena režisera krivac za lošu interpretaciju scenarija. Štoviše, američki kritičar Entoni Lejn ima pravo kada kaže da „pojedine scene izgledaju kao da ih je režirao dečko koji je dostavio picu na filmski set“.
Malek je definitivno jedina osoba koja je dala sve od sebe da pokaže puno poštovanje prema Merkjuriju. Nešto slično, sa manje uspjeha, učinile su i njegove neiskusne kolege Gvilim Li i Ben Hardi, ali ostaje pitanje: što su ostali radili na setu?
S druge strane, ne može se poreći da su Malekovi pokreti tokom muziciranja, koncertne scene i odličan dizajn zvuka, dovoljni razlozi da pogledate film u bioskopu. Što je najjače od svega, ako pitate ostale članove benda, dobićete ohrabrenje i izuzetno pozitivne komentare.
Forma i suština
Interesantno, na premijeri filma u Londonu, gitarista Brajan Mej kazao je da bi se „Frediju mnogo dopao ovaj film“, dodajući kako je oduševljen „svojim predstavnikom“ na velikom platnu, Gvilimom Lijem.
Međutim, što god „kvinovci“ pričali, ovakve biografije moraju da imaju mnogo veću težinu od glumačkih „dvojnika“ i dobre fotografije, posebno ako su u pripremi od 2010. godine kao „Bohemian Rhapsody“!
Filmovi posvećeni velikanima moraju da imaju snažnu unutrašnju vezu. Ne smiju da izgledaju kao da su snimani i napisani samo „radi reda“. Na koncu, u pitanju je nečija biografija, nečiji život. Ako zakažete sa tekstom i/ili knjigom snimanja, forma je izgubila smisao. I kao što kaže čuvena hitčina The Queena „Another One Bites the Dust“: režiser je najeo prašine – i sebe, i publiku, i velikana kom se „poklonio“.
Ocjena: 2,5/5
FOTO: mlcinemas.com / collider.com
