Radoslav –Lalo Pajković rođen je 13. avgusta 1940. godine u Pešcima, opština Berane, od oca Blagoja i majke Mirune. Osnovnu školu završio je u beranskom selu Lužac, gimnaziju u Ivangradu (Berane), a diplomirao je na Katedri za komparativnu, jugoslovensko-svjetsku književnost Filološkog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Studirao je i estetiku na beogradskom Filozofskom fakultetu i apsolvirao postdiplomske studije za književnost u Beogradu.
Radoslav –Lalo Pajković se profesionalno bavio diplomatijom. Bio je konzul u Kijevu (1974-1977), politički savjetnik u Moskvi (1983-1988), opunomoćeni ministar u Moskvi (1997-200). Diplomatsku karijeru je okončao u rangu ambasadora.
„Od početka sam imao“- piše Pajković – „osećaj da je moja diplomatska karijera nešto sasvim postranice od onoga što su htela da ostave zapisi i sve moje knjige. Nastojao sam da je držim dalje, na ostojanju, od tog prelistavanja. Klonio sam se, koliko god sam mogao i kad god sam to mogao – da ne sipam dva vina u isti vrč“. Pridružio se Radoslav Lalo Pajković onim velikim književnicima koji su bili i diplomate: Dučić, Nušić, Andrić, Ognjenović...
Pajković je počeo da piše 1954. godine objavivši pripovijetku „Miletina pogibija“ u „Godišnjaku Ivangradske gimnazije“, i pjesmu „Ne znam“ u cetinjskom „Prosvjetnom radu“. Član Saveza pisaca Jugoslavije postao je, po preporuci Mihaila Lalića i Radonje Vešovića, 1964. godine, kao najmlađi primljeni član (24 godine) i ovo udruženje, po sopstvenoj odluci, nije nikada promijenio. Sarađivao je sa pedesetak jugoslovenskih književnih časopisa i listova. U pojedinim izdanjima je objavio tri romana: „ „Šuma i drveće u njoj“, „Plodovi i pamćenje“, „ig“; pet knjiga pripovijedaka: „ Vi koji ulazite“, „Nikad more“, „velika igra“, „Tlačitelji“, „Zjap“; tri uzbirke poezije „Soneti, voleti“, „Takav, sam“, „Rast“; i dvije knjige za djecu: „ Najpesmenija pesma“ i „ Zdravo, ljudi“.
„Pisanje je“ – kako veli Pajković – „ teklo po ritmu – koliko stranica ispišeš, toliko možeš i da pocepaš, baciš. Naići će nove. To se kasnije više nikad nije moglo ponoviti“.
Radoslav-Lalo Pajković je u periodu od 1998-2000. godine započeo sa objavljivanjem svojih cjelokupnih djela. U tom periodu su objavljene sljedeće knjige (romani, pripovijetke, pjesme, drame, eseji, zapisi, leksikoni, biljeđnice): „Ja vam donosim plodove i pamćenje“, „Ig“, „Šuma i drveće u njij“, „Lama sabakhtani“, „Ugovor“, „Stvaranje-Propast“, „Holmija“, „Berda“, „Has“, „Suncokreti, mijenjajmo sjeme“, „Zlatne kiše“, „Žderači“, „Zjap“, „Vi koji ulazite“, „Milost za moje tlačitelje“, „Pesma kao ćutanje“ (deset tomova: Urlik, Dah, Svojstva, Čula, Opisi, Žednina, No se bojim zla domaćega, Rast, Usebljavanje, Mah), „Daleki lov“, „Arpi“, „Hladne reči“, „Glasovi oko mene“, „Čitanka“ „Među ljudima ništa novo“, „Detinjstvovanje“, „rečnik simbola“, „ars moriendi“, „Suncokreti, mijenjajmo sjeme, „Moji suncokreti kaplju ujesen“, „Crno seme suncokreta“, „Nož u suncokretu“, „Prolog za suncokrete“, „Antologija ukrajinske poezije“, Moskvarenje“, antologija ruskog humora, „Limopis“ (pjesme o Limu), „Ženski ep“, „Sunčareva majka“. Ukupno 51 tom.
Pajković je i autor političkih spisa: „Odnosi Jugoslavije i Sovjetskog Saveza 1970-1980“, „Medjunarodne sankcije i svetski poredak XXI veka“. Bavio se i književno-istorijskim radom, pa je objavio: „Vukajlo Kukalj – poezija, proza, napisi“.
Lalo Pajković je za svoj književni rad dobio više nagrada, povelja i priznanja, od kojih izdvajamo: Nagrada „Ćamil Sijarić“, Nagrada „Blažo Šćepanović“, Nagrada „Božo Bulatović“, Nagrada „17. jul“ Opštine Andrijevica.
Pajković je prevodilac velikog broja knjiga sa ruskog i na ruski jezika ruskih i jugoslovenskih književnika. Takođe, preveo je sa ukrajinskog jezika desetak njihovih pjesnika.
Povodom 50 godina književnog rada Lala Pajkovića publikovana je monografija „ Poeme – album za pesme“, a nešto kasnije i monografija „Mila – album ljubavi“. U prvoj monografiji stoji zapis: „ Posle članstva u komunističkoj partiji (od 1965. godine) nastavio Da veruje u socijalnu i božju pravdu, ali nije pripadao nijednoj političkoj stranci ili crkvenoj organizaciji. Veroispovest: pravoslavac. Sretao se sa srpskim patrijarsima Germanom i Pavlom, ruskim Pimenom i Aleksijem II, jermenskim Gareginom I. Nacionalnost: Crnogorac. Živeo u Beranama, Beogradu, Kijevu, Moskvi, Sutomoru. Bez državljanstva, bez stalnog mesta boravka. Zna se gde će da bude sahranjen“. Zapisano je 2004. godine!
Zna se! Danas se i saopštava: Radoslav – Lalo Pajković biće sahranjen u srijedu, 22. avgusta 2018, u Beranama. U svom Zavičaju!
Njegovim fizičkim odlaskom naša književnost je izgubila jednog od svojih najproduktivnijih stvaralaca: romanopisca, pripovjedača, pjesnika, esejistu, prevodioca. I diplomatija ostaje bez svog strpljivog i taktičnog poslanika.
Zapjevao je Pajković u jednoj svojoj pjesmi: „Ne znam gde sam bio, a znam gde treba da budem“. Ostaje njegovo bogato djelo kao putokaz u ovom i budućim vremenima.
Književno, diplomatsko i ljudsko: Veliko hvala Radoslavu – Lalu Pajkoviću!
