U sadašnjem sazivu Skupštine ova partija spala je na samo dva poslanika - Danijelu Pavićević i Srđana Milića. Pokušaj da SNP, nakon što je Aleksandar Damjanović, njen visoki funkcioner, prešao u nezavisne poslanike, „pozajmi“ Marinu Jočić od DF, potrebnog trećeg za formiranje poslaničkog kluba, propao je jer nije u skladu sa zakonom. Tako će ova stranka prvi put ostati bez ove veoma važne organizacione cjeline, ali i bez novca koji Skupština izdvaja svakoj partiji koja ima poslanički klub.
Međutim, SNP-u se desilo i nešto gore od toga. Ni ova dva poslanika sa liste SNP-a nijesu pod kontrolom centrale i njenog predsjednika Vladimira Jokovića. Tako imamo apsurdnu situaciju da stranka koja je na izborima osvojila tri poslanička mjesta bude faktički vanparlamentarna. Međutim, ni tu nije kraj. Propadanje SNP-a nastavilo se i nakon lokalnih parlamentarnih izbora.
U većini opština njihovo učešće u parlamentima biće minorno, a neka svoja tradicionalna uporišta kao što su Pljevlja, Kolašin, Andrijevica i Herceg Novi prepustili su drugima. Jedino vladaju u Plužinama, a u Beranama su se uz pomoć DF-a provukli „kroz iglene uši“.
KAKO JE POČELO
SNP je nastala 16. avgusta 1997. godine nakon raskola jedinstvenog DPS-a. Bio je to sudar dva koncepta – jednog koji je predvodio tadašnji predsjednik Crne Gore i partijski lider Momir Bulatović pod motom „Jugoslavija bez alternative“ i na bezuslovnoj podršci Slobodanu Miloševiću – i drugog čiji je protagonista bio tadašnji premijer Milo Đukanović: Crna Gora je svoja na svome i spremna da kormilo svoje sudbine uzme u vlastite ruke.
Poraz Momira Bulatovića, Miloševićevog slijepog poslušnika u Crnoj Gori, promijenio je odnos snage u Crnoj Gori i SRJ. Nakon poraza lidera u drugom krugu predsjedničkih izbora SNP se konsolidovala i nakon izbora 1998. na kojima je nastupila samostalno postala najjača opoziciona stranka sa 28 mandata u parlamentu. Partija Momira Bulatovića bila je u početku ljevičarska i građanske orijentacije.
Zalagala se za „Jugoslaviju bez alternative“, socijalnu pravdu, bila je protiv liberalne ekonomije i privatizacija velikih državnih preduzeća, kao i saradnje sa DPS. Dodajmo tu i nelojalnost prema vlastitoj državi Crnoj Gori i bezrezernu podršku Slobodanu Miloševiću. Upravo ta činjenica je bila i odlučujuća da „kola krenu nizbrdo“. U oktobru 2000. godine se promijenila vlast u Beogradu.
Tadašnji lider SNP-a više nije bio miljenik nove vlasti, Zorana Đinđića i Vojislava Koštunice, pa je uslijedio prvi veliki sukob u ovoj partiji koji je kulminirao u januaru 2001. godine u kojem su kao pobjednici izašli tadašnji potpredsjednici Predrag Bulatović i Zoran Žižić.
Opširnije u Pobjedi
