Ako ste se pitali koje kulinarsko djelo može da se dobije kada se spoje Martin Skorseze, Viljem Dafo, Harvi Kajtel, Dejvid Bouvi, Pol Šreder i Piter Gebrijel – dobili ste vrlo kontroverzan odgovor. Da li je bio u pitanju Skorsezeov pristup, scenario rađen po opasnoj istoimenoj priči Nikosa Kazantakisa ili do tada neviđeni koncept dualne svijesti Isusa Hrista, nije sasvim jasno ni dan-danas, 30 godina nakon premijere ostvarenja „The Last Temptation of Christ“. Sve što znamo jeste da ga je publika dočekala na nož čim je prikazano prvi put, 12. avgusta 1988. u Americi.
Vječno pitanje
Ambiciozni film od čak 163 minuta, tada već ostvarenog režisera dobio je očekivane negativne komentare religijskih grupa kojima se nije dopalo humanizovanje Isusa (Dafo).
S druge strane, vodeći kritičari tog vremena sa Rodžerom Ebertom na čelu, bili su apsolutno oduševljeni. Oni nijesu dali odgovor na vječno pitanje da li je Skorsezeovo djelo blasfemija ili umjetnost, već su pronašli nit između umjetnosti i religije zanemarujući činjenicu koja nije pretjerano bitna - jesu li hrišćani ili ne.
Naravno, glavna trojka, Skorseze, Dafo i scenarista Šreder, očekivala je nalet negativnih pikantnih komentara. Znali su da većina hrišćana među gledaocima možda još nije spremna da vidi drugu, za mnoge čudnjikavu stranu priče o Isusu Hristu. Najburniju reakciju imali su francuski fundamentalisti koji su nakon premijere zapalili i nekoliko bioskopa po Parizu.
Slovo o borbi
Ova knjiga nije biografija, već ispovijest svakog čovjeka koji se bori – piše na početku istoimene knjige koja je poslužila Skorsezeu da šokira javnost. Zahvaljujući njemu i Šrederu, dobili smo zanimljivu, tešku, drugačiju i kontroverzniju - ali i „grešniju“ verziju o božjem sinu.
Film možda jeste, čudnjikavo, dobio nominaciju za Oskara za najbolju režiju i Zlatnu malinu za najgoreg sporednog glumca (Harvi Kajtel), ali to ne znači da bi ga trebalo zaobići. Naprotiv, povezujući umjetnosti i religiju, ovo ostvarenje zaslužilo je posebno mjesto u filmskoj istoriji.
L. M.
