Nismo znali da je tekst na koji smo reagovali pisao Miroslav Ćosović. Bili su samo inicijali autora ”Đ.V.”. Sad saznajemo da su to inicijali Đura Vučinića. Iskreno govoreći, da smo imali saznanja da je tekst napisao g. Ćosović, najvjerovatnije ne bi ni reagovali, imajući u vidu mnoštvo njegovih članaka, koji se često protive, ne samo činjenicama, već i zdravom razumu.
Reagovanje je bilo pokrenuto namjerom da ne dozvolimo da javnost bude obmanjivana, po ko zna koji put, u vezi sa (ne)crkvenim statusom Miraša Dedeića (on je, podsjećamo, anatemisan i izopšten iz Crkve), a ne našom namjerom da odgovaramo na, najblaže rečeno, pristrasna pisanja ”Analitike”. Odgovaranje na sve što se objavljuje na ovom portalu, a tiče se Crkve, najčešće liči na dokazivanje već odavno dokazanog i očiglednog svakom ko poznaje crkveno ustrojstvo i drži se istine.
Ipak, posljednji put odgovaramo g. Ćosoviću, naravno, radi javnosti.
Najprije da naglasimo da Bugarska crkva, iako suprotno tvrdi g. Ćosović, nije 1998. godine bila podjeljena na dva dijela. Bugarska crkva je bila jedna i tada i danas. Tada je u Bugarskoj postojao ozbiljan raskol, ali se tu ne radi o podjeli na nekakve djelove nego o crkvenom prestupu tačno određenih pojedinaca. Takođe, neodgovorno je i dijaloški nepošteno koristiti frazu ”neka bude da je istinito” u cilju relativizovanja nepobitne činjenice da nijedna pomjesna Pravoslavna Crkva nije priznavala nijednu drugu zajednicu u Bugarskoj osim Patrijaršije na čelu sa Patrijarhom Maksimom.
Teza koja je zastupana u inicijalnom pisanju g. Ćosovića nije prosto to da su neki od episkopa iz raskolničkog Pimenovog sinoda danas zakoniti episkopi, već, prije svega, to da je upitna ”principijelnost Srpske crkve” po pitanju ”hirotonije” Miraša Dedeića. Uz to je dodat i navod da je Pimen izabran za Patrijarha Bugarske Crkve nakon zacijeljenja raskola. Dakle, u našem prethodnom reagovanju smo dokazali da nijedna od tih tvrdnji ne stoji.
Suština našeg odgovora se sastojala u tome da je prvi i osnovni razlog da se neko od tih episkopa primi u crkveno opštenje, bio da se javno pokaje i prihvati crkveni poredak. S tim u vezi, gospodin Ćosović očigledno da namjerno ignoriše prilog našem odgovoru - saopštenje iz kancelarije glavnog sekretara Svetog i Sveštenog Sinoda Vaseljenske Patrijaršije iz oktobra 1998. godine. Opet ga dostavljamo, s nadom da će ga ovoga puta Analitika objaviti, ako se već komentator nije potrudio da ga pročita na sajtu Mitropolije. Citiraćemo dio: ”Brojem tako priznatih samo u svojstvu titularnih episkopa nije obuhvaćen lišen svake blagodati i svakog svešteničkog dostojanstva Miraš Dedeić, koji nikakvu izjavu pokajanja nije dostavio Velikom Svepravoslavnom Saboru niti mu je obznanio bilo kakvo svoje raspoloženje da se vrati opštenju sa Pravoslavnom Crkvom uopšte. On je lice koje je lišeno svešteničkog čina, a glasine o njegovom “priznanju” su neosnovane. Uostalom, i u slučaju njegovog iskrenog pokajanja, on nikada ne bi mogao biti primljen kao svešteno lice, a kamoli kao episkop, budući da je, lišen čina od strane Vaseljenske Patrijaršije, potpuno nenadležno, nezakonito i antikanonski primio lažnu hirotoniju u drugoj pomjesnoj Crkvi, i od, u to vrijeme, raskolničkih arhijereja, među kojima se prvi, Pimen, sada pokajnik, tada nalazio pod trostrukom i najstrašnijom epitimijom - epitimijom lišenja čina, izopštenja iz crkvene zajednice i anateme.”
Istina je da su neki od onih koji su primili nekanonska rukopoloženja u vrijeme raskola, nakon pokajanja i izvjesnog vremena provedenog kao titularni episkopi, bili birani za eparhijske mitropolite. U početku su bili titularni i nije im bilo data nikakva vrsta upravljanja niti su imali odgovarajuća postavljenja, upravo zbog grijeha raskola koji su učinili. Nije nam poznato da su u Crnu Goru dolazili neki od episkopa pokajnika, koji su bili u tom raskolu, a svakako nije bilo potrebe da se o njima javno iskazujemo kao o nezakonitima, ako su se pokajali i vratili u crkveni poredak po odlukama Svepravoslavnog sabora s kraja septembra i početka oktobra 1998. godine, na kojem je, da podsjetimo, učestvovao i blaženopočivši Patrijarh srpski Pavle.
O stavu Bugarske Patrijaršije, u kojoj su danas i neki od tadašnjih raskolnika, danas pokajnika, dovoljno govori i pismo koje prilažemo ovom reagovanju (s nadom da će se objaviti), u kojem se, između ostalog, veli da je ”hirotonija Miraša Dedeića, izvršena u Bugarskoj, nekanonska, nedjejstvena i bezblagodatna”.
Opet ponavljamo poziv na pokajanje Dedeiću i svim njegovim sljedbenicima. Svi smo grešni, ali uporstvovati u grijehu i činiti nasilje nad Crkvom, kakve čine ovi koje pozivamo na pokajanje, bez sumnje, odvajaju od zajednice sa Hristom Bogom i jednom, svetom, sabornom i apostolskom Crkvom Božjom, ukoliko kod njihovih nosilaca ne dođe do iskrenog pokajanja i traženja oproštaja od Boga i naroda i ćivota Svetog Petra Cetinjskog.
