Piše: Mihailo TERZIĆ
Odrednica „ideološko pomirenje“ ukazuje da se ne radi o pomirenju Srba i Crnogoraca niti o mirenju građana Crne Gore i građana Srbije, jer oni nikada i nijesu bili u zavađi.
Pripadnici nacionalne menjine Srba u Crnoj Gori su u lojalni građani države, za razliku od Velikosrba koji su njena sramota i infektivno remetilačko političko jezgro u crnogorskom biću.To je dio patokratske elite koja baštini nekropolitičku mitomaniju koja je u jednom istorijskom trenutku koštala i sam srpski narod opstanka sopstvene biološke supstance.
Ko onda treba da se miri?
Pomirenje traže marginalni izvršioci radova velikosrpskog ideološkog projekta u Crnoj Gori, sa crnogorskim patriotama i rodoljubima koji slijede i čuvaju crnogorsko državotvorno trajanje kao garant slobodarstva i čestitosti- ljudske i crnogorske. Sa onima koji nikoga ne ugrožavaju.
Takav predlog je nemoguća misija, najmanje, iz tri razloga.
Čelnici DF-a pokušavaju pomiriti nepomirljivo. Osvajače i rodoljube, izdajnike i patriote, slobodu i ugnjetavanje, ponos i sluganstvo, čovječnost i tutorstvo, savremenost i palanku, čestitost i ćiftanstvo.
Predpostavke ideološkom mirenju čelnici DF su odavno pokazali; kao negaciju vizije razvoja Crne Gore potvrđene referendumskom slobodnom voljom građana Crne Gore i nepoštovanjem državnih simbola. Regruti Velikospske ideologije u Crnoj Gori negiraju istorijsko postojanje jezgrovne vrijednosti crnogorskog trajanja i crnogorsku identitetsku prepoznatljivost i entitetsku vrijednost.
Očekuju da se građani Crne Gore odreknu vrijednosti istorijskih tekovina i vizije bezbjednog razvoja crnogorskog društva u drštvu savremenih država Evrope i svijeta, a da prihvate retrogradne, deluzivne i destruktivne anticrnogorske ideje, koje se ponovo oživljavaju kroz Dekleraciju o „zaštiti nacionalne geografije Srba“ svuda tamo gdje su etički Srbi, srpski grobovi i srpske crkve. Prihvatanje takvog pomirenja bi značilo pristajanje na istorijsko nestajanje CG i Crnogoraca.
Nema pomirenja bez kajanja: Inicijatori predloga bi morali znati, da ideološkog pomirenja nema bez njihovog kajanja, pokajanja i javnog otklona od velikodržavne ideološke anticrnogorske hegemonije. Bez traženja oprosta za predhodno istorijsko „ubistvo“ Crne Gore od strane iste ideološke matrice i pokušaja savremne reprize kroz formu državnog udara na čelu sa inicijatorima pomirenja.Blasfemija, cinizam i ruganje zdravoj pameti! A nakon iskrene pojedinačne i kolektivne ideološke katarze i očišćenja od ideološkog anticrnogorskog velikosrpskog projekta pomirenje neće ni biti potrebno.
Smiješno je, da se lideri DF ponašaju po logici replike iz Balkanskog špijuna i očekuju od crnogorskih rodoljuba da se izvinu Velikosrbima za ideološki i praktični teror, od sramne Podgoričke skupštine 1918. godine, do novog kidisanja na crnogorsku skupštinu od velikosrpskih frontovaca, oktobra 2016. godine.
Predlagači pomirenja nemaju mandat za ideološko pomirenje u ime Projekta Velikog Zla. Oni nijesu titulari ni kreatori toga Projekta. Oni su njegovi sluge, ideološki najamnici, plaćeni nadničari koji čak pokazuju ideološku nedoslednost samom Projektu kome služe. Oni osuđuju nedavne izjave, inače duhovnog spiritus movens-a Velkosrpstva u CG- Amfilohija, stavljaju se na stranu Predsjenika Srbije o prećutnom priznaju Kosova. A istovremeno, na sav glas, po se busaju u prsa četničko-velikosrpska, kako Crna Gora treba da povuče Odluku o priznanju Kosova.
Takva nedoslednost i politička tumaranja svojstvena su samo sezonskim političkim radnicima po dogovorenoj tarifi.
Treći argument koji kvalitativno i nominalno diskvalifikuje inicijatore pomirenja je njihov aktuelni građansko- prvani status u Crnoj Gori.
Osumnjičeni su za pokušaj državnog terorizma u Crnoj Gori u funkciji geopolitičkih interesa Moskve i Beograda. Prićerani u ćošak za veleizdaju sopstvene države, inicijativa čelnika DF se može shvatiti kao njihov lični SOS apel.
Zbog formalno-pravne situacije u kojoj se lideri DF nalaze u CG za osnovanu sumnju pokušaja terorizma i činjenice da su se, kod političkih poslodavaca, kompromitovali kao nesposovni i nepouzdani „crnorukaši“, ponuđena Inicijativa je više vapaj očajnika nego političkih razumnika i dobronamjernika.
Kao takva ne može biti uračunljiva.
Očigledno je, da je liderima DF, na putu iz devetog kruga Danteovog pakla prema Tarpejskoj stijeni, proradio iskonski strah od veleizdajničkog zla koji su bili gotovi učiniti Crnu Goru, začinjen i panikom zbog gubitka kredibilitreta i kredita kod političkih mentora. U tom „slobodnom padu“lidera DF, Deklaracija o ideološkom pomirenju je više izraz krize njihovog psihološkog i mentalnog stanja, možda i pokušaj kajanja, ali ne kajanja zbog zla koja su namjeravali učiniti, nego zbog straha od kazne koja bi ih mogla stići zbog toga.Jedino smislen i očekivan potez za ove anticrnogorske ratnike je pomirenje sa samim sobom. Da prihvate i shvate posledice političkog bluda kojeg su prihvatili, zbog zablude ili koristi, svejeno, i da, zajedno, sa Amfilohijem nađu primjeren pravovjeni duhovni kutak, da u miru ispaštaju grijehe za nepočinstva koja su kanili počiniti i koja su djelimično učinili Crnoj Gori i njenim građanima.
