Piše: Vladimir Maraš
Prođe još jedan ciklus lokalnih izbora u Crnoj Gori. Ne znam dijelite li moje mišljenje, ali se osjećam nekako postiđeno zbog toga što u našoj nam Crnoj Gori, u 21. vijeku i dalje imamo lokalne izbore „visokog rizika“ - sa sveprisutnim snagama bezbjednosti, retorikom političara od kojih vam se prevrću utrobice, činjenicom da se i dalje ne čuje zvanična čestitka boljem, velom misterije u regularnost čitavog procesa, sumnjama u kupovinu ljudskih duša sa jedinstvenim matičnim brojevima, samoprskanjem biber sprejevima i upotrebom bejzbol palica...
Sve me to čini duboko nesrećnim pa se pitam - ima li kraja? Kad je vrijeme da većinska Crna Gora, kao nezavisna i demokratska država toliko sazri, da dočekamo dan kada ćemo izlaziti na izbore sa željom da naš glas doprinese popravljanju društva? Izgleda da smo još daleko. Zamislite samo da je sve normalno, drugačije.
******
Daleko smo od onoga što čini kvalitativnu esenciju svakog društva koje ima neku posebnost, iako crnogorsko društvo jeste posebno.
Sjetih se nedavno nekih drugih vremena - ljudi, umjetnika, po kojima se Crna Gora prepoznavala nadaleko, čak i u ono vrijeme, u doba velike i jake SFRJ.Svi vidimo koliko se Amerikanci diče jednom Elom Ficdžerald ili Aretom Frenklin. Što bi rekli političari, odgovorno tvrdim i spreman sam da stanem iza stava da je naša Ksenija Cicvarić bila jedna od takvih diva svjetske muzičke scene. Korijena crnogorskog, karijere građene dominantno u Beogradu, zaostavštine pohranjene u folderu „svjetska kulturna baština“ na svakoj lokaciji koja njeguje muziku ovih prostora.
Svaki ton, svaki triler koji je otpjevala, ušao je u anale balkanskih, evropskih i svjetskih muzičkih arhiva. Kome sam god pustio nešto iz njenog izvođačkog opusa, a većinom se radilo o strancima, pali su na tjeme.
Univerzalno mišljenje je da se radilo o slavuju - slavuju koji je postavljao standard, a mi ga tada nijesmo bili svjesni. Nažalost, malo ko od nas je svjestan njenog kompletnog doprinosa muzičkoj baštini. Ovom prilikom sugerišem da prvo nastavnici u muzičkim školama, ama i ovi drugi u osnovnim i srednjim, daju doprinos čuvanju od zaborava Ksenijinog imena, lika i djela.
******
Čak i ovako mala Crna Gora dala je velika muzička imena, raznih žanrova - od ozbiljne, pop, rok i narodne, do džez muzike. Svako od njih polako, ali nažalost sigurno, pada u zaborav. Ostaju samo pojedinačna sjećanja - ne i kolektivna, iako je to naša obaveza.
Znate, osim zastave, himne i grba, suverenitet države i njenu posebnost, na kraju opet definišu ljudi koji kreiraju kulturološku sliku društva kroz različita vremena i epohe...
Zamislite, nekada je TV Titograd imala nekoliko orkestara, horski ansambl. Sada, pola vijeka kasnije, Radio televizija Crne Gore nema ništa od toga. Vrijeme je da shvatimo da prema tom Javnom servisu imamo obavezu, a ne samo očekivanja. Pravilnom i odgovornom organizacijom rada, nefunkcionalni viškovi u takvim velikim sistemima moraju da se zamijene funkcionalnim programskim jedinicama koje u krajnjem treba da služe onima od čijeg se novca finansira sve - građanima Crne Gore.
Zamislite samo Javni servis koji nam nudi makar jednu emisiju sedmično iz domena narodne muzike balkanskih prostora, akcentujući malo više crnogorsku muzičku baštinu.
Zamislite da jednu emisiju sedmično posvetimo crnogorskim pop izvođačima, koji mogu da sviraju uživo, a kojima se s vremena na vrijeme priključuju i izvođači sa eks-Ju prostora, da bismo što prije i što bolje ušli u standard, od koga smo daleko u ovom momentu.
Zamislite da mladi imaju muzičku emisiju posvećenu alternativnoj i andergraundsceni koju, vjerovali ili ne, u Crnoj Gori imamo i uopšte nije nezanimljiva. Zamislite... Samo zamislite.
I na kraju, zamislite da Javni servis revitalizuje izdavačku djelatnost na potpuno nekomercijalnoj osnovi (za ovaj broj stanovnika drugačije i ne može), i to u misiji jačanja i pospješivanja crnogorskih identitetskih specifičnosti, jer kultura i muzika jesu stubovi nosioci tih vrijednosti. Samo zamislite...
Javni servis treba da ima tu moć. Ako je nema, treba da se izbori za nju - što prije. Pa da vidiš kako povjerenje raste.
U zabludi su ljudi koji misle da će ulaganjem isključivo u informativni program povjerenje porastido nivoa kojitreba da bude najvažniji kvalitativni parametar Javnog servisa.
Svi moraju da shvate da bez kontinuirane proizvodnje programa za sopstvene građane, Javni servis nije na visini zadatka i nije na nivou odgovornosti koju treba da ima u ovom društvu. Ako se i kada se to dogodi, mediji dođoši shvatiće da su višak. Onda ćemo za nekoliko godina početi da dobijamo obrazovanije, vaspitanije i željne kulture - građane Crne Gore. To nam je valjda svima cilj.
