Ako je kraj osamdesetih godina prošlog vijeka podložan romantizovanju, onda je stadion pod Goricom epicentar svake nostalgije Titograđana. Magičan toliko, da je tih godina ugostio i jedno veće fudbalsko ime od Dejana Savićevića!
Samo dvije sedmice prije nego što će sa četiri gola zaslužiti fudbalsku vječnost na Mundijalu u Italiji 1990. godine – Rodžer Mila, najbolji afrički fudbaler 20. vijeka, igrao je u Titogradu. Kamerunci, romantični heroji koji su tog ljeta afričkom fudbalu podarili saznanje da mogu protiv najvećih, pobijedili su Budućnost 5:1.
O ovoj utakmici nema podataka na internetu, ali čuva se u arhivi Pobjede. I u sjećanju Titograđana, njih blizu 1.500, koji su tog 20. maja 1990. bili tu. Izvještaj Miška Redžepagića u Pobjedi krije onu vještinu sposobnu da u malo riječi kaže mnogo.
Savršen simbol
Priča je počela mjesec ranije, jednim telefonskim pozivom. Tog aprila, Rodžeru Mili, penzionisanom fudbaleru u 39. godini, stigao je poziv ni manje ni više - od kamerunskog predsjednika! Tražio mu je da igra na Mundijalu jer narod Kameruna to očekuje.
Kamerunci su znali ono što će svijet saznati 8. juna 1990, kada je Kamerun imao nezaboravan mundijalski debi protiv Maradonine Argentine. Tada je svima postalo jasno da je Rodžer Mila jedan od rijetkih koji, uprkos godinama, formi, umoru i višku kilograma, u dva poteza podiže stadion na noge. Toliko maštovit i inteligentan, da svakog saigrača učini za klasu boljim a rivala posrami kao školarca.
Mila je u 39. godini bio savršen simbol Kameruna i Afrike. Zaboravljen i svijetu nikad na pravi način prikazan kvalitet, morao je da dobije šansu da pleše. Onaj Milin čuveni šamanski ples oko korner-zastavice, kojim su brušeni biserni golovi protiv Kolumbije ili Rumunije, neizbježan na fudbalskim špicama – to je esencija afričkog fudbala. Zato je Rodžer Mila najveći, a za to su mu bila potrebna samo četiri meča sa klupe, tog ljeta u Italiji.
Šampion bez trofeja
Svijet još nije znao, ali Titograđani jesu. Mila pod Goricom nije postigao gol, ali je u nekoliko poteza otvorio horizonte saigračima za pet golova. Dovoljno da novinar Pobjede zaključi kako će „ti kamerunski majstori dobro namučiti Argentinu na prvom meču Mundijala“.
Odakle Kamerunci uopšte u Titogradu? Selekcija je odradila pripreme za Mundijal na Zlatiboru i u Baru i odlučila da organizuje instant-meč protiv jednog od najboljih jugoslovenskih prvoligaša. Drobnjak u napadu, Miranović kao brzonogi bek, Miročević na sredini, klasa kapitena Vlahovića – dovoljno za respektabilnog protivnika, iako je Savićević već bio u Zvezdi.
Tog ljeta svijet je navijao za Kamerun. Titograđani prije svih – i najviše su tugovali kada je Kamerun ispao od najbolje engleske generacije u četvrtfinalu. Rodžeru Mili, najstarijem strijelcu u istoriji Mundijala, trofeji i titule nijesu bili potrebni da dokaže da je veliki... I to je tako savršeno afrički.
Podgoričani bi dodali – i savršeno titogradski. Nema veze ni to što je stadion pod Goricom sa fotografija teško povezati sa današnjim. Da se radi o Podgorici, naslućuju barake iz „Kambodže“ koje se naziru iza tada mnogo kraće južne tribine. Kultna sjeverna tribina, u dugom luku ka Domu omladine, kao takva više ne postoji – a teren je odavno iz oranice pretvoren u „tepih“. Ipak, sačuvan je onaj fudbalski vic, Dejov i Milin.
Pitanje je samo može li Podgorica, kada u maju dočeka neku veliku reprezentaciju, biti talična gostima pred Mundijal – kao što je Titograd jednom bio Rodžeru Mili? Stojan STAMENIĆ
FOTO: africansportsaward.com / Arhiva Pobjede
