POBJEDA: Na dodjeli nagrade rekoste da je za vas pozorište „porodična stvar“. Zašto? NIKOLIĆ: Od kada znam za sebe moja porodica je „organski“ vezana za pozorište, scenu, koncerte, muziku, umjetnost... Moja baka, Anđelija Nikolić, bila je glumica Nikšićkog pozorišta. Moj đed, Jevto Nikolić, bio je u to vrijeme sudija, ali i amaterski režiser Nikšićkog pozorišta. U pozorištu su se upoznali. Moja majka pjeva savršeno, kao što je igrala i folklor, moj otac je takođe pjevao savršeno, upoznali su se na sceni, pjevajući. Doživljavajući, takođe na sceni, trenutke ushićenosti i uzvišenosti koji se (tvrdim samo za sebe) u svakodnevnom životu ne mogu dotaknuti, ja sam odlučila da se posvetim umjetnosti, što bi se reklo - da se „udam“ za umjetnost.
POBJEDA: Koliko je nagrada koju ste nedavno dobili od CNP-a za kreativni čin u dva različita projekta, između ostalog, i potvrda da su muzika i pozorište organski prožeti i neodvoji?
NIKOLIĆ: Kada dođete do jednog nivoa svoje umjetnosti (a čini mi se da je taj nivo vrlo dubok... ili visok... unutrašnji je svakako), onda kroz muziku „vidite“ konstrukciju -arhitekturu, vidite boje, vidite pokret, ljudske i nadljudske osobine… Naravno da su muzika i pozorište prožeti. Kao i muzika i ples, kao pozorište i slika, kao arhitektura i vajarstvo...
POBJEDA: U toj čarobnoj kutiji koja se zove pozorišna scena, kad se zavjesa digne nema mjesta za greške. Kako uopšte izgleda raditi muziku za predstavu?
NIKOLIĆ: Izgleda tako što vas boli svaki drugi doživljaj stvarnosti osim one koju doživljavate dok radite. Sve svakodnevne teme su još svakodnevnije, sve loše teme su još lošije u poređenju sa cijelim spektrom emocija, tumačenja, saznanja, uvida u koje vas proces rada „baca”. I s katarzom koja je neizbježna.
POBJEDA: Vašu je muziku, čini se, lako i vizuelizovati. Kad komponujete za pozorište, o čemu najviše vodite računa? Šta Vas u tom procesu najviše pokreće – dramski predložak, glumci, rediteljska vizija ili nešto sasvim deseto?
NIKOLIĆ: Najviše vodim računa da sam potpuno prisutna: da ne trošim energiju na suvišne misli (svoje i tuđe). Jer, u svakom trenutku procesa, na svim stranama scene, sa svim učesnicima procesa, dešavaju se najrazličitije emocije, padovi i dizanja energije, i nevjerovatne transformacije, eksplozije kreativnosti...
Pored sebe osjećate, slušate i vidite ljude koji u tom trenutku prevazilaze svoje granice i postaju u svakom smislu još dublji, kvalitetniji. To je energija koja beskrajno inspiriše. To je energija čistog Života.
POBJEDA: Muzika mora da je u službi predstave, ali koliko treba da bude i nezavistan čin, da je samostalna? Koja je, zapravo, uloga pozorišne muzike?
NIKOLIĆ: Vjerujem da je uloga bilo koje umjetnosti, pa i muzike, da „sabere” čovjeka, da mu sa ogromnog broja informacija koje nemilosrdno pristižu skrene pažnju na ljepotu, dragocjenost i višedimenzionalnost prvo sebe samoga, pa kroz njega i svega što uz to postoji. Muzika može da bude u službi predstave, ali i ne mora, time ne rukovode ni režiser ni kompozitor već proces, ili kako volim da kažem: to novo biće koje je se rađa - predstava. Kako predstavu jednako važno čine svi akteri, u zavisnosti od svih činilaca ona nekad može biti bolja sa „podcrtavajućom”, nekad sa „komentarišućom”, nekad sa „zavisnom”, nekad „nezavisnom” muzikom.
(Opširnije u današnjoj Pobjedi)
