Piše:
Marija Ivanović
Majk Flanagan je godinama nosio primjerak knjige „Gerald's Game“ (Stiven King, 1992) na sve sastanke pisaca, čisto u slučaju da ga neko pita koji je njegov posao iz snova. U intervjuu za britanski magazin NME, režiser je otkrio da sanja o tome da adaptira ovo Kingovo djelo od 19. godine. Čudo jedno kako baš niko nakon svih tih godina nije probao da nagovari Flanagana da malo svrati do psihijatra.
Roman „Gerald's Game“ kotira se vrlo nisko na listi čak i najtvrdokornijih fanova pozamašnog Kingovog opusa. Pripovijest o fantaziji o silovanju koja polazi po zlu ima jedan od najgorih završnica u istoriji književnosti. Njen finiš je neočekivano loš čak i za Kinga, koji je poznat kao pisac vrsnih romana – sa često problematičnim krajevima.
Piščev i svoj
Kada je najavljen Netfliksov film „Gerald's Game“ fanovi kingovskih adaptacija dobili su razlog za radovanje - i za strah. Radost je izazvala vijest da je režiser i koscenarista Flanagan, autor koji je dokazao da ima nešto da ponudi horor žanru filmovima „Oculus“ (2013) i „Hush“ (2016). Istovremeno, Flanagan je autor previše zaljubljen u Kinga da bi previše intervenisao i mijenjao njegovu viziju adaptirajući djelo – ili je makar izgledao tako u teoriji.
U praksi, Flanagan je ostao iznenađujuće svoj, iako je njegov film „Gerald's Game“ jedna od najvjernijih kingovskih adaptacija. Režiser je zadržao atmosferu iz knjige, ali je unio nekoliko izmjena kako bi naglasio da „Gerald's Game“ nije samo priča o suočavanju sa traumama, nego o pobjedi nad fizičkom i psihičkom represijom, zacjeljivanju i novom početku.
Krenimo redom, od momenta kada Džesi (Karla Gudžino) i Džerald (Brus Grinvud) dolaze u usamljenu kuću u šumi, planirajući da ožive ustajali brak. Ovo je ujedno najbolji dio filma. Tenzija koja nastaje između Gudžino i opasno dobrog Grinvuda nakon što Džerald zaveže Džesi lisicama za krevet gotovo može da se dotakne prstima.
Bleskasta odluka
Jasno se vidi da ispod Džesinog prestravljenog lica nije „obična“ nelgoda zbog suprugove fantazije o silovanju. Nije stvar u tome što je ona neko kome ta vrsta seksa jednostavno ne odgovara. Džesi ima traumu, a Džerald nema pojma, niti ga to interesuje, što se jasno učitava na Grinvudovom ekspresivnom licu.
Poslije Džesinog odbijanja i manje prepirke, Džerald dobija srčani udar i umire. Žena ostaje zarobljena, bez ikakve nade da će neko čuti njene povike u kući koja je miljama udaljena od prvog naseljenog mjesta. Međutim, za razliku od Kingovog Džeralda, Flanaganov ne ostaje na podu. Režiser donosi pomalo bleskastu odluku da vrati Džeralda u igru kao plod Džesine istraumirane mašte.
Ne samo što Flanagan vraća njenog supruga, već ubacuje i jaču verziju same Džesi. Dobijamo situaciju u kojoj jaka Džesi i Džerald, za kog se polako otkriva da je mizogini predator, sjede na ramenima stvarne Džesi kao anđeo i đavo i savjetuju je kako da se izbavi.
Mora se priznati da je ovo veoma zanimljiv način za rješavanje velikog problema u adaptaciji knjige koja ima previše unutrašnjih monologa, premalo akcije i suviše kompleksnih psiholoških zavrzlamica da bi ikada mogla da bude pretvorena u uvjerljiv film. Nažalost, Džerald i imaginarna Džesi su previše raspričani, pačitava situacija u pojedinim momentima djeluje gotovo komično.
Crvena trauma
Da bi izvadio situaciju, Flanagan mnogo truda ulaže u drugi dio priče, flešbek sa Džesinom krv-crvenom traumom iz djetinjstva, i noćne (ne)imaginarne posjete Mjesečevog čovjeka (Karel Strujeken – Lurč iz „The Addams Family“ i Džin iz treće sezone serije „Twin Peaks“).
Nažalost, iako postoje momenti kada film ledi krv u žilama, cjelokupna priča o ženi koja pokušava da vrati sebe, izgubljenu zbog predavanja manipulativnim muškarcima, djeluje banalno. Ne pogađa u želudac, a Flanagan se sve vrijeme ubija od truda da nas razori njenim bolom.
Najgori dio je posramljujuće finale. Flanagan ostaje previše vjeran Kingu, kao što je bilo očekivano. Simbolika mjeseca, pomračenja i novog svitanja je previše naivna. Džesina priča bi mnogo više profitirala da je režiser insistirao na ambivalentnijem kraju. Ovako je dobio samo pogled „Ko se boji Kinga još“ i od gledalaca koji su upoznati sa romanom „Gerald's Game“ i od onih koji nijesu čitali djelo.
Kada se sve sabere, Flanaganov „Gerald's Game“ je definitvno bolji od svih ovogodišnjih Kingovih adaptacija, osim filma „It“, iako završava u kredencu sa prosječnim hororima. A kingovci ne moraju da očajavaju... Godina „Kingove renesanse“ još nije gotova. Uskoro stižu film „1922“ Zaka Hildiča i Huluova serija „Castle Rock“.
Ocjena: 6/10
Režija: Majk Flanagan Uloge: Karla Gudžino, Brus Grinvud, Karel Strujeken, Henri Tomas Trajanje: 103 min
Trejler:
FOTO: filmschoolrejects.com / screenshot
