Film „Dirty Dancing“ („Prljavi ples“) nije imao apsolutno ništa što je moglo da mu garantuje svjetski uspjeh. Prije nego što je premijerno prikazan prije tri decenije, 21. avgusta 1987. godine, na papiru je izgledao kao samo još jedna u nizu niskobudžetnih šećerlema bez velike glumačke zvijezde.
Paljba kritičara
Kritičari su dočekali film na nož. Poganluk i oštrinu na jeziku na njemu je odmah oprobao jedan od najvećih među američkim kritičarima, Rodžer Ebert.
- Ovo je najistrošenija ljubavna priča o dvoje ljudi iz različitih klasa. Nećete se osvježiti od ovako tanke limunade – napisao je.
Međutim, „Dirty Dancing“ je zaradio više od 200 miliona dolara i postao prvi film koji je prodat u više od milion video-kaseta. O čemu se, dođavola, tu radilo - o kakvoj prevari, kolektivnom ludilu ili manjku kriterijuma? Nikome od kritičara ništa nije bilo jasno.
Ipak, umjetnost ne može da se raščlani na uprošćeni spisak sadržalaca. Niti postoje riječi koje mogu da opišu savršenu hemiju Patrika Svejzija (Džoni) i Dženifer Grej (Bejbi). Kada se na to nadovezala vizija jedne scenaristkinje, koja je kao adut imala samo ličnu priču iz odrastanja, autorska ekipa dobila je formulu za trijumf.
Posveta odrastanju
Elenor Bergstajn bila je neafirmisana scenaristkinja iz Njujorka i kćerka poznatog ljekara čije su životne izbore njemu bliski ljudi smatrali suludim. Iz nekog inata prema svima, početkom osamdesetih, Bergstajn je poželjela da napiše scenario za film o ljetovanjima u provinciji i zabranjenoj romansi sa takmičenja u „prljavom plesu“. Nije odustala od svoje vizije ni kada je 1980. godine, za film sa Majklom Daglasom „It's My Turn“, odbijen dio njenog teksta u kom insistira na erotskom plesu.
Bergstajn je imala ludu sreću da tek osnovani studio „Vestron“ ponudi režiju oskarovcu Emilu Ardolinu. Ardolino do tada nije snimio nijedan igrani film, ali se proslavio dokumentarnim ostvarenjem „He Makes Me Feel Like Dancin'“. Za izgradnju lika siromašnog spadala, instruktora plesa, poslužio je Majkl Teras – stari plesač sa Brodveja kog je Bergstajn slučajno upoznala tih godina. Teras je imao jednu zaboravljenu, ali veliku ulogu u kultnom mjuziklu „West Side Story“ (1961). Ostalo je samo da se zvijezde poslože za savršen susret Svejzija i Grej.
Instant hemija
Svejzi nije dugo bio čak ni u konkurenciji za ulogu. Favorit za glavnog glumca bio je Bili Zejn („The Phantom“, „Back to the Future“). Ipak, pobijedili su Svejzijev plesački talenat i motiv – ulogu je tražio mimo volje svog agenta. Tada je imao 34 godine - 14 više od Zejna i nikako se nije uklapao u „etnički“ profil uloge. Zbog njega je glavni lik Džoni preko noći postao Irac...
Dženifer Grej imala je 26 godina, a kćerka oskarovca, slavnog glumca i plesača Džoela nije željela da stane pred kameru sa Svejzijem. Međutim, na setu se dogodilo nešto kao na filmu. Prvi susret i svega nekoliko minuta bilo je dovoljno da kompletna ekipa shvati kako će njima sve biti lako. I da su apsolutno savršeni...
Savršeno različiti
Konačno, savršen ples inata i pobjede na kraju filma ne bi uopšte bio zapamćen da nije bilo pjesme „The Time of My Life“. Muzički producent Džimi Jener, koji je radio i sa Džonom Lenonom, imao je gotovu pjesmu, ali Dona Samer i Džo Espozito odbili su da pjevaju numeru za „tamo neki nebitni film“. Uskočili su Bil Medli i Dženifer Vorns i kompletirali savršen ples. Kompletna ekipa pepeljuga dobila je kartu do slave... Već sljedeće godine stigao je Oskar za najbolju pjesmu u filmu!
Dženifer Grej više nikada nije dočekala ni približno sličnu veliku ulogu. Patrik Svejzi lutao je po lošim projektima, preminuvši prije osam godina, zaboravljen i izmučen bolešću... Ipak, te 1987. godine njih dvoje - zajedno na podijumu i u inat svima – bili su san i želja cijele Amerike. U ta dva mlada i savršeno različita autsajdera stalo je taman onoliko američkog sna koliko je dovoljno za pjesmu „The Time of My Life“. S. STAMENIĆ
FOTO: imdb.com / promiflash.de / vanityfair.com / theredlist.com
