Čester Benington, frontmen grupe Linkin Park, pobjegao je od svijeta u kom su počeli da ga shvataju ozbiljno i priznaju - kao muzičara i(li) duboko nesrećnu osobu - tek kada je preminuo. Toliko o svijetu u kom je sa omčom oko vrata i živio i umro Čester Benington.
U nizu komentara o njegovom samoubistvu u 42. godini, treba istaći samo jedno - Čester nikada nije bježao od odgovornosti. Kompletna ideja čuvenog albuma „Hybrid Theory“, manifesta kratke i eksplozivne nu metal ere kom manu nijesu mogli naći ni najtvrđi metalci, jeste prihvatanje odgovornosti.
U inat svima
Odgovornost, uprkos stidu zbog toga što je prijatelj ostavljao Beningtona šest godina. U inat ocu koji je bio detektiv, a nije vidio kroz šta prolazi baš njegovo dijete. U inat roditeljima koji su otišli i rano srušili totem porodice. U inat svijetu koji ga je pustio da se sam izvlači iz živog pijeska zavisnosti, još dok je bio osnovac...
Čester Benington je prije 20 godina i samo tada, radeći od 1996. do 2000. sa Majkom Šinodom na albumu „Hybrid Theory“, povjerovao da se zaista on pita. Samo on i niko drugi. Da može da pobijedi stidljivost, oprosti („Crawling“), ponovo pokuša („In The End“) i oplemeni sebe („One Step Closer“).
Treba li uopšte pominjati kako je „Hybrid Theory“ jedva pronašao izdavačku kuću tog ljeta 2000? U realnosti, čuvena ploča i bend ostali su pepeljuga i nakon prodatih 20 miliona kopija prve godine. Previše emo da bi bili metal, sa previše mladom publikom da bi bili tretirani kao ozbiljni autori... Preduboko u mejnstrimu da bi, zamislite, većina povjerovala da se radi o iskrenim emocijama.
Dogorela iskra
Čestera Beningtona nije bilo briga za kritike, dok je god uspijevao da artikuliše sopstvenu nesreću, a ovogodišnji album „One More Light“ bio je sve, samo ne dobra artikulacija. Bez dodirne tačke sa prethodnim projektima, tikva bez korijena, razvodnjena limunada... Dokaz da je kreativna iskra dogorela. I Benington je bio toga svjestan, više od svih.
- Plešem sa demonima i visim sa ivice. Olujni oblaci su ispod, a talasi se lome nad glavom. Niko me ne može spasiti sada. Nosim svjetlo, a jurim za tamom u sebi. I niko me ne može spasiti... – pjevao je, ali niko nije shvatio pjesmu „Nobody Can Save Me“ kao posljednji poziv upomoć.
Naročito ne oni koji su dvije decenije dosljedno, papagajski ponavljali da je muzika Linkin Parka loša. I šta je mogao Čester Benington, osim da kao posljednji usamljeni kauboj nu metala zajaše ka kalifornijskom zalasku i zabaci omču oko sopstvene tame, za jedan posljednji rodeo...
S. S.
FOTO: nacionrock.com
