Piše: Marija Ivanović
Možda ste čuli za termin „ormarić Dejvija Džonsa“. U mornarskom žargonu ovo je naziv za dno okeana i vječno počivalište utopljenih mornara i brodova. Iz ormarića vreba Dejvi Džons, neka vrsta morskog sotone. Njega već sigurno znate, ako ste fan franšize „Pirates of the Caribbean“. Džons, kog igra Bil Naj, ovdje je predstavljen kao mješavina čovjeka i morskog stvora, sa ogromnom rakovom štipaljkom umjesto lijeve ruke i pipcima hobotnice umjesto brade.
E sad... U petom dijelu franšize nema Dejvija Džonsa, ali „Pirates of the Caribbean: Salazar's Revenge“ jeste zaključan u njegovom ormariću.
Posljednji nastavak Diznijeve franšize nije pokazao nijedan znak života u rukama reditelja Joakima Reninga i Espena Sandberga. Dizni će sigurno zaraditi brdo love na fanove slabe na Džeka Sparoua (Džoni Dep), ali to ne mijenja činjenicu da je „Salazar's Revenge“ ekvivalent utopljenoj duši.
Niko ne očekuje od ovakvih franšiza da budu hiperinteligentne i originalne, ali moraju biti zabavne. Poslije sjajnog prvog dijela uslijedila su tri mnogo slabija nastavka. Međutim, svi su bili bezbolno loši. „Salazar's Revenge“ nalik je lešu koji je balzamovan po cijeni od 350 miliona dolara.
Mrtvi dijalozi, mrtvi zaplet, glumci koji služe kao mrtva vozila za likove, mrtva režija, mrtvi koncept i ideja. Mrtvi filmovi ne pričaju priče, čak ni one za eskapističko gašenje mozga i čeprkanje po kesi kokica u mraku bioskopske sale.
Ipak, od svih mrtvih stvari u petom dijelu filma „Pirates of the Caribbean“, najmrtviji je Džoni Dep. Neukusno je uplitati privatni život glumaca prilikom vrednovanja njihovih filmova, ali raspad braka i bankrot definitivno jesu uticali na njegov performans. Objavljen je zvanični podatak da je Dep toliko kasnio na snimanje ove akcione fantazije da ga je svakog dana ispred kuće čekao agent zadužen da ga dovuče na set.
Tek, Dep u filmu „Salazar's Revenge“ djeluje potpuno odsutno. Neunešeno i iznošeno. Džek Sparou je pola vremena pijan, a drugu polovinu troši na loše, jednokratne fore. Djeluje kao prerađevina sebe samog ili loša kompilacija najboljih hitova. Stari, dobri Džek - voljeno, nestašno spadalo vječito uvučeno u katastrofu koju je samo režiralo - užasno mnogo nedostaje na velikom platnu. Uz njega u elementu, više dovitljivih dijaloga i dobro orkestriranih morskih okršaja, „Salazar's Revenege“ mogao je da liči na nešto više od mornara koji ide u smrt skačući sa daske u more.
Ako ćemo pravo, tu i tamo u filmu bljesne zabava. Na primjer, jurnjava sa zombi-ajkulama, spašavanje Sparoua sa giljotine ili kameo Pola Mekartnija u ulozi Džekovog ujaka. Jedan od Bitlsa upada u franšizu nakon najbesmrtnijeg Rolingstouna, Kita Ričardsa, koji je igrao Džekovog oca. Mekartni priča čuveni vic sa kosturom, krpom i pivom koji je Depu ispričao Al Paćino tokom snimanja filma „Donnie Brasco“. I sve je to super, ali... govorimo o stotinak sekundi 129-minutnog filma.
Možda je najbolje oličenje praznine filma „Salazar's Revenge“ sami Salazar kog igra Havijer Bardem. Sjajni glumac ne glumi, već funkcioniše samo kao pokretna maketa za CGI. Ako poželite da ga pogledate u dobrom filmu u kom je uortačen sa Depom, pronađite „Before Night Falls“ (Džulijan Šnabel, 2000).
Bardem raznosi sve pred sobom u ulozi kubanskog pjesnika Reinalda Arenasa, a Dep ima fantastičnu mini-epizodu kao jeftina prostitutka. E, to su bila vremena kada je Džoni glumio i znao da se posveti ulozi. Fanatično i jako, kao onoj ideji koja je doprinijela njegovom bankrotu - da iz topa, po cijeni od pet miliona dolara, ispali pepeo svog prijatelja Hantera Tompsona...
Ocjena: 2,4 / 10
Režija: Joakim Rening i Espen Sandberg. Uloge: Džoni Dep, Džefri Raš, Havijer Bardem, Brenton Tvejts, Kaja Skodelario Trajanje: 129 min
