Predstavljajući dio njegovog opusa, pisac Balša Brković je publiku podsjetio na njegova dosadašnja ostvarenja.
- Aleksandar Bečanović je sjajan pjesnik, autor nekoliko izuzetnih knjiga. Njegove knjige spadaju u sam vrh crnogorske poezije. Pored svega toga, Bečanović je jedan od najznačajnijih filmskih kritičara i teoretičara u regionu. Priređivač je Leksikona filmskih režisera od devetsto strana. Pored toga, imate i knjigu od petsto strana o žanru u savremenom filmu. Međutim, mi smo ovdje večeras povodom Bečanovića kao proznog pisca. On je do sada objavio dvije knjige priča, a večeras razgovaramo o romanu „Arceil“, knjizi koja će tek da doživi prava čitanja - istakao je on.
Brković smatra da postoje knjige koje referencijski i ontološki nadilaze sredinu u kojoj se dese, pa je „potrebno vrijeme za njenu pravu recepciju“. U ovom romanu, kako ističe, Bečanović se bavi „božanskim markizom“, Markizom de Sadom i njegovim idejama - liberterskim, erotskim, filozofskim.
- Od Bataja nadalje, svi su imali potrebu da se odrede prema Markizu de Sadu. Bečanović je napravio savršenu konstrukciju: uzeo je jedan događaj koji se dešavau Arkeju, mjestu pored Pariza u kome De Sad ima kuću, u tu kuću je doveo izvjesnu prosjakinju i tu se dešavaju razne stvari. Nije se Bečanović trudio da šokira: to je prilično konvencionalna perverzija, no ta se konvencionalna perverzija ubrzo pretvara u jedno rašomonsko čitanje samog događaja, prije svega kroz medijski tretman samog događaja u romanu. Ono što je suština je to što je Bečanović pokušao da dokuči prirodu fantazijskog kao takvog. Ključna riječ je - teatralizacija. Bečanovićev je De Sad nevjerovatan u svojim pokušajima da teatralizuje, da organizuje stvarnost - rekao je Brković.
Za Bečanovića, pak, postoji nekoliko nivoa na kojima mu je zanimljiv Markiz de Sad, koju smatra „vjerovatno najzanimljivijom figurom za filozofe od Drugog svjetskog rata nadalje.
- Njime su se bavili Bataj, Sartr, Lakan, Simon de Bovoar, Bart... Ovo me uvijek vrati na tezu da su žene napisale neke od najboljih knjiga o Markizu de Sadu, iako se on uzima kao mizoginijski autor, jer se pornografija uzima - po difoltu - kao nešto mizoginijsko. Pornografija je proza koja ne može računati na neku dublju sliku. Kod De Sada imate taj preokret - da pornografija kao jezik denotacije sadrži neke od najdiskurzivnijih stranica u istoriji civilizacije. Kod De Sada imate deset strana seksa, deset strana filozofiranja. Ne zna se gdje je veći intenzitet: ili u filozofskoj deskripciji, ili u seksu. Postoji jedan Lakanov stav da je budoar za De Sada ono što je za Grke bila agoraili stoia. U mom romanu, glavna tačka od koje sve kreće je da u De Sadovom djelu, od „Sto dvadeset dana Sodome pa nadalje“, imate taj nevjerovatno precizan prosede inscenacije. Već kod De Sada imate to da pornografija nije realistički žanr. Pornografija je par exellence fantazijski žanr. Lakanova izreka kaže da „istina ima strukturu fikcije“. Jedino je tome suprotna pornografija, jer je tu fikcija strukturirana kao istina. Ne nekom realističkom nivou - to se stvarno događa, ta tijela su u akciji, ali na konotativnom nivou - to je fantazija - kazao je Bečanović.
