Očigledno Krivokapićeva opsesija Demokratskom partijom socijalista ide dotle da nema druge teme za razgovor sa bilo kim, osim da oblati dojučerašnjeg koalicionog partnera. Bivši predsjednik Skupštine je, očigledno, i njemačkom ambasadoru i ukupnoj javnosti još jednom pokušao da podmetne svoju izmišljotinu sa terminom „državni udar“, koju uporno želi da ozvaniči bez obzira na to što odlično zna kako su zvanične insituticije definisale događaje od 16. oktobra prošle godine.
U svojoj paničnoj potrebi da i dalje bude bitan, Krivokapić „zaboravlja“ da podsjeti da su on i njegova partija punih 18 godina činili 20 odsto vlasti na državnom nivou, zajedno sa DPS-om i ostalim koalicionim partnerima. Takođe je „zaboravio“ da pomene da je, pokušavajući da istrguje za sebe kakvu-takvu poziciju, pristao da se uhvati u anticrnogorsko, antievropsko i anti NATO kolo sa svojim novim koalicionim partnerima iz Demokratskog fronta, koji čak više i ne kriju kakve su im namjere.
Mnogo toga je Krivokapić „zaboravio“, ali u Crnoj Gori to nikoga ne iznenađuje, ovdje odlično znaju njegovu principijelnost i dosljednost. Nema naravno odavno iznenađenja ni kod međunarodnih zvaničnika, koji su nas često sa zgražavanjem pitali, još dok je bio spiker, zašto to radi, koje su mu namjere. Kod njih će ostati upamćen kao predsjednik Skupštine koji olajava vladu u kojoj je zastupljena njegova partija gotovo dvije decenije, i kao jedan od dvojice predsjednika Parlamentarne Skupštine OEBS-a koji nije reizabran na još jedan mandat.
Razumljiva je Krivokapićeva ogorčenost – nakon toliko godina je morao da se odrekne specijalno napravljene „predsjedničke“ stolice, izgubio je vlast, uništio sopstvenu partiju, nije uspio da se izbori za mjesto lidera opozicije, privilegije su nestale, pokrenute su istrage... Zna on odlično da su političari njegovog kapaciteta sezonska pojava i da je već debelo zakoračio na marginu crnogorske političke scene, pa bi da produži sezonu opanjkavanjem DPS i sopstvene države kod stranaca, misleći da tako podiže sebi rejting. Istovremeno, tim susretima i saopštenjima bi kod domaće javnosti da sakrije svoju izdajničku ulogu, po čemu će ostati upamćen u crnogorskoj istoriji.
Ko zna, možda bi sad kad više nije u vlasti bio drugčiji da se neko sjetio da mu pokloni onu 'specijalnu' stolicu što je za sebe pravio. Ako ništa, više bi sjedio kod kuće, pa bi bilo manje šansi za susrete i saopštenja kao što je ovo sa njemačkim ambasadorom.
