Knjiga je namjenjena širokom krugu čitalačke i stručne javnosti , a popisi crnogorskih iseljenika u Argentini iz 1932. godine, ili onih koji su početkom 20. vijeka došli na Aljasku, korisno su štivo i za buduće istraživače crnogorske dijaspore.
Autor na početku daje opšti pregled crnogorske migracije, iseljavanja u Dalmaciju i Istru u 17. vijeku, u Rusiju, Tursku, kao i SAD i Argentinu od kraja 19. vijeka, do kolonizacije u Vojvodinu…
Stojović navodi da su mnoge značajne ličnosti američkog kontinenta bile crnogorskog porijekla. Tako je sin crnogorskog emigranta Majk Stepovich bio posljednji guverner Aljaske kaoteritorije i značajno je doprinio da Aljaska dobije status savezne države SAD, potpisivanjem dekreta predsjednika Ajzenhauera 7. jula 1958. godine. Eduardo Vuletich bio je jedan od vodećih ličnosti peronizma, Čarli Miler(Milajić) jedan od najpozinatijih lobista u istoriji Aljaske, Pedro Goyco (Gojković) osnivač prve političke partije u Porto Riku, Horhe Kapitanić Popovič dva puta je biran za guvernera Provincije Ćako i dva puta bio šef kabineta ministra republike Argentine. Andres Selić, Cezar Petričević, Horhe Otaševićbili su ministri u Boliviji, a general Raul Mendez Tomašević jedan od vođa kubanske revolucije.
Autor piše i o crnogorskim iseljenicima u Urugvaju, Paragvaju, Boliviji, Peruu, Čileu i Meksiku, kao I o doseljenicima u SAD, s posebnim naglaskom na manje poznate izolovane kolonije crnogoraca u Montani, Vajomingu, Aljasci.
U poglavlu jnaslovljenom “Crnogorci u Aljasci” Stojović navodida su početkom 20. vijeka , u rijekama ljudi koji su se, povedeni zlatnom groznicom, uputili na Aljasku kako bi se obogatili, našao i veći broj naših iseljenika. Uglavnom su to bili oni koji su već neko vrijeme boravili u drugim djelovima SAD, i privučeni pričama o velikim mogućnostima za zaradu krenuli u surove predjele Aljaske.
Da je pisanju ove knjige prethodio višegodišnji istraživački rad potvrđuju i popisi Crnogoraca na Aljasci, Argentini, kao i tekstovi o našim iseljenicima u Boliviji, Čileu, Urugvaju, Paragvaju, Meksiku, Karibima, te u SAD, s posebnim osvrtom na Berkrik Montanu i Vajoming.
U prilogu knjige nalaze se članci, odnosno pisma, Nikole Petanovića (1893-1932), borca za crnogorsku nezavisnost, Dejvidu Star Džordanu , prvom dekanu i utemeljivaču univerziteta Stanford, i Stefanusu Fabijanoviću, piscu, pjesniku, anarhisti, koji je sebe nazivao “slovenskim emigrantom”, a pisao je na engleskom, njemačkom, mađarskom i srpsko-hrvatskom jeziku. Ova pisma osvjetljavaju rane preokupacije Petanovića idejama iličnostima s početka 20. vijeka.
Autor knjige “Crnogorski iseljenici u novom svijetu” podsjeća i na zanimljive biografije Jovana Hajdukovića (John Hajdukovich),Majka Stijepovća (Mike Stepovich), Džona Dapčevića ( John Dapcevich), koji je šest puta za redom kao član demokratske stranke bio biran za gradonačelnika Sitka. Posebnu pažnju privlači biografija Jovana Hajdukovića koji je ostavio neizbrisiv trag u istoriji Aljaske, a kao vječiti spomen na njega ostaje planina nazvana “Maunt Hajdukovich”.
Predgovor za Stojovićevu knjigu napisao je Milan Roćen, ističući da su u pitanju prilozi za izučavanje crnogorske istorije i to njenih uglavnom nepoznatih stranica, onih koje se čitaju sa sjetom i ponosom…Pogovor je napisala dr.sc.Marina Perić-Kaselj iz hrvatskog Instituta za migracije i narodnosti.
