Reagovanje prenosimo integralno.
Kao predsjednik Naučnog odbora Univerziteta Crne Gore u posljednje dvije godine često sam imao potrebu da reagujem i da uđem u akademsku diskusiju sa pojedincima iz društva ili akademske sredine koji su iznosili svoje mišljenje o razvoju i budućnosti državnog Univerziteta. Naravno da svaku diskusiju smatram korisnom, ali ipak postoji neki minimum da bismo govorili o akademskoj raspravi.
U tom mislu, teško je akademski reagovati kada Daliborka Uljarević poruči Univerzitetu Crne Gore da će ona - Daliborka Uljarević i njena svemoćna NVO - „podijeliti sa Univerzitetom svoje istraživačke vještine i kriterijume prepoznavanja plagijata“.
Kao profesor vjerujem da svako ima određeni potencijal da se bavi naukom, ali ustvrditi da njena NVO ima naučno-istaživačke vještine koje ne postoje na Univerzitetu, zaista mi je teško prihvatiti. Osim, ako pod naučnim dokazom, ne podrazumijevamo nečiji ad hoc iskaz. CGO tako insistira da Univerzitet prihvati “dokaze” sad već jasno “naučnika” D. Uljarević u slučaju njene hajke na profesora Velimira Rakočevića. Da sjutra kojim slučajem u nekim dnevnim novinama u Crnoj Gori (sigurno bi se našle neke da to objave) osvane naučna “istina” Daliborke Uljarević da je zemlja ravna ploča, po mišljenju CGO trebali bismo da ovu naučnu istinu D. Uljarević predajemo na Univerzitetu studentima.
Ne ide to baš tako, “naučnice” Uljarević! U nauci “istina” postane “naučna istina” kada se objavi u naučnim časopisima i kad je verifikuje naučna javnost, ne kad se objavi u medijima (ili saopštenjima NVO), po metodologiji NVO i kad je prizna je ta NVO sa ciljem da se opravda “grant”.
Kad već pričamo o naučnicima, zar nije red da se crnogorska javnost upozna sa naučnim i drugim referancama D. Uljarević? Možda bi dovoljno bilo da vidimo koje obrazovanje ima. Zaista, nejasno je šta to njoj daje poziciju u crnogorskom društvu da govori na sve moguće teme – o ratnim zločinima, izborima, ljudskim pravima, zdravstvu, obrazovanju, a evo sada i o nauci i plagijatima u nauci. Za pitanje kojim želi da se bavi ovaj lovac na grantove treba puno više znanja od uobičajne površnosti koje čujemo od stručnjaka opšte prakse. Za početak, kad se govori o softveru za borbu protiv plagijata trebalo bi nešto znati o tome kako funkcionišu takvi softveri, koji su im realni dometi van engleskog govornog područja itd.
Situacija na Univerzitetu Crne Gore kad je o problem plagiranja nije gora nego što je to slučaj na bilo kom evropskom univerzitetu. Akademskom osoblju na Unverzitetu Crne Gore su dobro poznati kriterijumi kako da prepoznaju plagijat i kako da reaguju na njega. To se ne uči od lovaca na grantove nego kroz pošten naučni rad i poštovanjem principa naučne istine. Unverzitet Crne Gore je samo u toku 2016. godine objavio više od 100 radova u vodećim citatnim bazama kao što je SCI lista, na Google Scholar Citation je više od 70 naših istraživača koji imaju citirane radove, dva naša časopisa su ove godine ušla u Scopus. Akademska zajednica, kao i naši studenti dobro znaju koliko truda, vremena, odricanja treba da se objavi rad u međunarodnom časopisu, u kome se radovi višestruko, nezavisno i skupulozno provjeravaju.
Navođenje pozicije Unverziteta Crne Gore u odnosu na Beograd, Zagreb i Ljubljanu jeftin je trik za javnost. Ukupan budžet Univerziteta u Ljubljani je skoro 300 miliona, a Univerziteta Crne Gore manje od 20 miliona eura. Kad se uzmu u obzir sredstva koja se opredjeljuju za državni Univerzitet, biti među 3.000 svjetskih Unverziteta (a u kategoriji “izvrsnost” koja oslikava naučni doprinos univerziteta nalazimo se na 2041. mjestu) veliki je uspjeh i predstavlja rezultat ogromnog rada i istinskog zalaganja svakog profesora, saradnika i studenta. Što uvaženi CGO ne kaže gdje je na tim listama UCG bio prije svega par godina i koliko je od tada napredovao, što ne kaže gdje su privatni univerziteti u Crnoj Gori bili tada i gdje su sada?
Bez ozira na razne “istine” koje se mogu skoro svakodnevno čuti u saopštenjima CGO i nekih medija u Crnoj Gori, činjenica je da većina građana ove zemlje - po svim anketama pa čak i ovim koje se rade po metodologijama NVO biznisa - upravo Univerzitet svrstavaju među institucije u koje imaju najviše povjerenja. To povjerenje ne mogu pokvariti ni obmanjujuća „istraživanja“ ne o korupciji već nečijem osjećaju (!) da negdje postoji korupcija.
Nažalost, ovo je je zemlja koja je se odavno našla u matriksu nevladinih organizacija, te je normalno očekivati ostrašćene reakcije kvazieksperata na korake od sedam milja koji se preduzimaju u pravcu razvoja i podizanja ugleda UCG. Samo sa slabim Univerzitetom, razni polupriučeni eksperti koji su to postali zahvaljujući medijskoj kampanji, a ne referencama, mogu da dođu do svojih grantova, do zagarantovanih mjesta u raznim vladinim komisijama, pa čak i do ministarskih fotelja.
