''Često se kaže da su veliki ljudi oni koji o svojim dobrim djelima ne govore nikom. Oni koji spašavaju, pomažu, liječe i vole u tišini.
A još veći su oni koji mnogo znaju, a ne opterećuju druge, koji mnogo vide, a ne gube optimizam i vjeru u bolje sjutra. E takav je bio Božidar Lakić. A volio je, iznad svega, Crnu Goru. Mnogo je učinio za domovinu, ali se time nikada nije hvalio.
Takve ljude ne treba prepuštati zaboravu, niti osjećanjima samo njihovih najbližih. Opet, nije mi lako pisati o njemu, iako, imam mnogo toga reći. Kad odlaze veliki, ponestaju riječi. Nas dvojicu vezuje duga saradnja na brojnim poslovima, prije svega u opštini Danilovgrad, istina sa različitih radnih pozicija. Tako je bilo sve do momenta njegovog iznenadnog odlaska na vječni počinak. Božo potiče iz ugledne porodice Blaža Radivojeva Lakića iz Grlića. Tokom svog radnog i životnog vijeka dosljedno je u sebi nosio osobine svojih časnih predaka. Stariji ljudi, koji su dobro poznavali njegove stare, govorili su da je on u mnogome ličio đedu Radivoju, koga i danas ljudi pominju s poštovanjem. Božova životna i radna biografija je bogata i raznovrsna.
Rodio se prve posljeratne, 1946. godine. Ovdje, u Danilovgradu, završio je osnovnu školu, gimnaziju u Titogradu, a Pravni fakultet u Beogradu, gdje pored pravnih stice i prva politička iskustva kroz rad u Univerzitetskom komitetu. Odmah nakon završetka studija, kao i mnogi vrlo ugledni Danilovgrađani, vraća se u svoj rodni grad i radno se angažuje u organima opštine. Nakon toga uspješno obavlja poslove direktora VUP-a, tada najvećeg i vrlo uspješnog preduzeća u opštini. Potom je biran za sekretara Opštinskog komiteta saveza komunista. Obavljao je i druge političke funkcije, od kojih ističem funkcije u Savezu socijalističke omladine Crne Gore i Jugoslavije, gdje je sticao zavidna društvena i politička iskustva.
Kao zrela i odgovorna ličnost bio je ministar u Vladi Socijalističke Republike Crne Gore i direktor Carinske ispostave u Baru, a zatim je obavljao veoma odgovorne funkcije u Službi državne bezbjednosti Crne Gore. Posljednje godine svog radnog angažmana, u vrlo teškim i složenim uslovima u Crnoj Gori i okruženju, proveo je obavljajući najodgovornije civilne i vojno bezbjednosne poslove u odgovarajućim državnim institucijama, odakle odlazi u penziju.
Na odgovornim poslovima koje je obavljao, osobito u vremenu izraženih društvenih turbulencija - on je, i sam trpeći, dostojanstveno i čovječno ispunjavao sve svoje obaveze. Vrijeme njegovog aktivnog rada je vrijeme velikih izazova, vrijeme velikih lomova i društvenih promjena, što ga nije omelo da krajnje pošteno, odgovorno i dostojanstveno ugradi sebe u to vrijeme, ulažući napor da doprinese napretku svoga kraja i svoje Crne Gore. To je isto činio i nakon odlaska u penziju. Za svoj rad dobio je mnoga priznanja i odlikovanja.
Sve to potvrđuje sliku o Božu kao odvažnom, principijelnom i istinitom čovjeku, pouzdanom drugu i prijatelju, koji je ljudima oko sebe ulivao sigurnost. Ostaće upamćen kao čovjek kojem je gotovo sve bilo u znaku Danilovgrada i Crne Gore. Rodnu grudu nikada nije zaboravljao. Ispraćen od najbližih, od brojnih prijatelja i kolega, brojnih poštovalaca iz cijele Crne Gore, konačno se smirio u svom Danilovgradu, u rodnom Grliću, kojeg je uvijek nosio u najčistijoj emociji kao pravi izdanak porodice Lakić. Onako ozbiljan i temeljan, duhovit i pronicljiv, sa diskretnim aristokratskim šarmom, predstavljaće uzor mnogim generacijama - zato što je iznad svega i beskompromisno volio i poštovao – Crnu Goru''. (Pobjeda)
