Piše: Marija IVANOVIĆ
Reditelj Dejvid Jejts imao je obje namjere kada se upustio u adaptaciju „Tarzana“ autora Edgara Rajsa Barouza. Serijal knjiga o najpoznatijem čovjeku džungle adaptiran je na desetine puta, pa je Jejts odlučio da se fokusira na najdublji aspekt priče – čovjeka koji može da izađe iz divljine, ali divljina ne može da izađe iz njega. Nažalost, cijela zamisao je pošla po zlu. „The Legend of Tarzan“ je film u kojem su minimalizovane njegove najbolje ideje.
Priča ne počinje u džungli, nego u Engleskoj. Lord Džon Klejton (Aleksander Skarsgard), među majmunima poznatiji kao Tarzan, oženio je ljupku Džejn Porter (Margot Robi), postao engleski džentlmen i prestao da visi po lijanama. Sticajem okolnosti (čitati: sticajem nesrećnog kombinovanja istorije Konga i originalne knjige o Tarzanu u scenariju), primoran je da se vrati u Afriku. Poslije zamornog uvoda i niza peripetija dok Tarzan i Džejn konačno ne napuste Englesku, film je trebalo da pokaže intimnu dramu. Spoljašnji izgled engleskog džentlmena je samo maska. Kad zbaci odijelo, civilizovani čovjek je ponovo životinja vođena instinktima, spremna da se bori za teritoriju, hranu, ženku, dominaciju... Ipak, u nastavku se pokazuje kako Tarzan nije napustio Englesku da bi pro- šao težak ispit na putu samospoznaje, već da bi glavni glumac pokazao svoju novu supermoćnu „rendu za sir“ – tvrde trbušnjake o kojima su pisali svi svjetski mediji, kao da je Skarsgard prvi glumac u istoriji koji je prinio žrtvu na oltar filma boraveći mjesecima u teretani, uz rigorozni način ishrane.
Dosadni tip Tarzana ne glumi čovjek, nego pločice. Slojeviti lik postao je talac trbušnjaka. Nedostaje mu jedino logo sa velikim slovom „T“ na grudima da bude samo još jedan u okeanu superheroja koji bombarduju publiku sa bioskopskih repertoara. Tačno je: Tarzan je i u knjizi ubio prvog gorilu kada je imao samo 13 godina. Zamišljen je kao natčovjek u startu. Ali, ne samo zbog mišića, već zbog snage uma. To se uopšte ne vidi u filmu „The Legend of Tarzan“. Ovdje je Tarzan krupni, dosadni i nezanimljivi tip koji postaje interesantan samo dok se mazi s lavovima ili priča sa slonovima. I užasno je iritantno kada, nakon što dva puta dobije batine koje bi slona poslale u mrtvački sanduk ili makar u invalidsku stolicu, poslije nekoliko sekundi skakuće sa lijane na lijanu, nagnječenih rebaraca... Dok ispušta čuveni poklič, kao da traži da bude spašen od rasula od filma.
Jasna je želja reditelja da osavremeni Tarzana baveći se pričom o ljudskim pravima. Ali, politička korektnost ne znači da film mora da bude beživotan i sve vrijeme preplašen činjenicom da nešto može biti protumačeno pogrešno. Pritom, pored bezvezne priče, koja je iskidana kao da je dio scenarija progutao pas, u Jejtsovom filmu osakaćen je i vizuelni identitet. Sve izgleda lažno i prazno, od slonova koji djeluju kao baloni, do glume. I nisu tu ništa krivi glumci – i oni su postali taoci loše adaptacije. Skarsgard daje sve od sebe, kao i Margot Robi, ali glumica ne može da promijeni činjenicu da njen lik nije ništa više od tipične dame u nevolji, koja postoji samo da bi bila spašena.
Semjuel L. Džekson pokušava da bude duhovit, a Kristof Valc zastrašujući u ulozi psihopate sa uglađenim manirima, kao u Tarantinovom filmu „Inglourious Basterds“ (2009). Ponekad uspijevaju da probude film iz učmalosti, ali nema tu ništa vrijedno pomena. Sve se svodi na samo još jedno ispodprosječno repriziranje njihovih najboljih uloga. „The Legend of Tarzan“ je film koji je previše dosadan da bi bio uvredljiv. Ovo je jedno od onih nepotrebnih ostvarenja koja samo postoje – nit’ se vole, niti mrze. Stvoreni su da se zaobiđu. Najbolji efekat koji mogu da proizvedu je želja da se ponovo upali Diznijev crtani „Tarzan“ (1999), čisto da se jadan gledalac malo pročisti od digitalnih majmuna iz džungle... Ocjena: 4/10 (Objektiv, Pobjeda)
