Kako ističu iz cetinjske izdavačke kuće, autor prati Njegošev uspon u crkvenoj hijerarhiji, od čteca, pojca, do monaha - rasofora, arhimandrita i episkopa, te njegove kontakte sa Carigradskom patrijaršijom, srpskom i ruskom jerarhijom.
- Njegoš utvrđuje praksu da se crnogorski arhijereji rukopolažu u Rusiji, a takav postupak će izazvati neprijateljstva srpske jerarhije prema njemu. Suprotno preovlađujućim ocjenama u istoriografiji, autor dokazuje da Njegoš, preokupiran državnim i literarnim poslovima, nije "zapostavljao Crkvu". Objavljujući autentične dokumente, autor otkriva brojne dosad nepoznate činjenice. Njegoš se, nakon verifikovanja konkordata između Rusije i Svete Stolice, susrio sa poglavarom Rimokatoličke crkve, papom Pijom IX. Tu su i dokumenti da je Njegoš prvi od Crnogoraca imenovao maternji kao crnogorski jezik, te da nikada nije prihvatio jezičku reformu Vuka Stefanovića Karadžića, ni njegov prijevod "Novoga zavjeta". Zatim, dokument da se "istraga poturica" zaista dogodila, ali bitno drukčija od opjevane u "Gorskome vijencu"... Vrhunac istraživačkog rada prezentovanog u knjizi su faksimili sedam ruskih diptiha – sintagmata o vaseljenskim autokefalnim crkvama, uključujući i one iz 1848-1851, koji su poslužili kao osnova za unošenje autokefalne Crkve Crne Gore i Njegoša kao njenoga poglavara u čuvenu Sintagmu Carigradske patrijaršije.
Autor utvđuje i porijeklo Njegoševe indiferentnosti prema vizantijskoj i srpskoj crkvenoj tradiciji, zatim uticaj grčkog crkvenog raskola iz 1833. na status Crnogorske pravoslavne crkve, slučaj misteriozne nasilne smrti jednog sveštenika u Cetinjskom manastiru (1842), te niz drugih interesnantnih pitanja vezanih za djelo i lik Njegoša kao arhipastira - navodi se u sižeu ovog djela.
Urednik izdanja je Milorad Popović, a likovna urednica Suzana Pajović.
