Nedjeljko Rudović je u nedjeljniku „Vreme“ (18.maj 2006) opisao crnogorski referendum u devet slika, u momentu kad su građani Crne Gore ušli u finiš izjašnjavanja o budućnosti svoje države i državne zajednice sa Srbijom. Deveta slika tog raporta odnosila se na Amfilohija, pod naslovom:“Amfilohijevo ’Da’ i ’Ne“:
“Mitropolit Crnogorsko-primorski Amfilohije, najveći autoritet za pristalice očuvanja državne zajednice, nije se primjetnije miješao u kampanju, ali prošle sedmice nije odolio da se ne oglasi.
Pošto je dolazeći na liturgiju u obnovljenoj crkvi Svetog arhangela Mihaila u selu Zavala kod Podgorice vidio riječ DA ispisanu na putu i pored puta, Amfilohije je pozvao građane da "kažu DA dobru, ljubavi prema Bogu i bližnjima, vječnoj Božanskoj svjetlosti koja obasjava svakog čovjeka koji dolazi u ovaj svijet". On se, međutim, pozvao i na riječi apostola Pavla koje upućuju i na to da ima i naše NE. "Naše NE satani, grijehu i smrti, svim lažnim ideologijama koje truju ljudsku dušu i koje grabe iskru božanstvenu i sele je u skotsko mrtvilo. Da kažemo NE satani-čovjekoubici koji truje i pomračuje ljudski um, zlobi i zavisti, tome demonskom nasleđu koje ugrožava ljudsko dostojanstvo. Kažimo NE bezakonju, klanjajući se zakonu Božjem. Da kažemo NE razbratništvu. Da kažemo NE svemu onome što nas odvaja od Boga i jedne od drugih, što razara jedinstvo naroda Božjeg za koje je žrtvovano sve što smo imali časno i čestito kroz našu istoriju", bile su mitropolitove riječi koje citira “Vreme”. Iako se radi o vjerskim porukama, jasno je našto cilja mitropolit Amfilohije “Ne” razbratništvu i podjelama kad treba da se odluči na referendumu.
"DA dobru, NE razbratništvu"“ULOGA SPC: Iako je Crna Gora građanska i sekularna država, Srpska pravoslavna crkva se otvoreno i agresivno bavi političkim aktivnostima, u prvom redu antireferendumskom kampanjom. SPC ne propušta priliku da na skupovima ‘Pokreta za zajedničku državu’, prisustvom svojih dostojanstvenika, demonstrira negativni stav prema crnogorskoj nezavisnosti. ‘Vijeće narodnih skupština’, koje je formirano pod direktnim uticajem Crkve, usvojilo je ‘Deklaraciju o zajedničkoj državi’, istovjetnu onoj koju je donio i Pokret na osnivačkoj skupštini. Srpska pravoslavna crkva je preko ‘Pokreta za zajedničku državu’ objedinila sve srpske nacionalističke snage u Crnoj Gori. SPC je uoči formiranja ‘Pokreta za zajedničku državu’, više puta okupljala lidere srpskih opozicionih stranaka u Crnoj Gori, kako bi kanalisala politički teren za djelovanje te organizacije.
Amfilohije Radović prisustvuje skupovima beogradskog ogranka ‘Pokreta za zajedničku državu’ koji negira crnogorski narod, kao i drugim političkim i stranačkim skupovima. Mitropolit crnogorsko-primorski poručuje, preko svog advokata, da je sudu u Strazburu uputio žalbu da mu se vrati crkvena zemlja nacionalizovana nakon Drugog svetskog rata, a to je "trećina Crne Gore." Vlada Crne Gore je odbila zahtev SPC za uvođenje vjeronauke u škole zbog čega su ministra prosvjete, crkveni krugovi i prosrpske stranke okvalifikovali riječima, da je "gori od Pavelića".
Najdrastičniji primer agresivnog i militantnog djelovanja Srpske pravoslavne crkve je pokušaj da se izazove međuvjerska i međunacionalna napetost u Crnoj Gori postavljanjem metalne crkve na Rumiji, simbolu multikonfesionalne tolerancije koja postoji u crnogorskom društvu. Metalna crkva je postavljena uz pomoć vojnog helikoptera, što nedvosmisleno govori o tijesnoj vezi između Srpske pravoslavne crkve i Vojske SCG, odnosno njenog ekstremističkog i militantnog krila.
SPC nije osudila ratne zločine, naprotiv, ona njihove počinioce štiti i glorifikuje kao srpske heroje predstavljajući okosnicu takozvanog antihaškog lobija koji je aktivan i u Crnoj Gori. Mitropolit Amfilohije svoje ambicije da vlada Crnom Gorom iskazuje potenciranjem činjenice da su crnogorske vladike imale i duhovnu i svjetovnu vlast. Kada bi crnogorskim mitropolitima zabranili da se bave politikom, šta bi od njih ostalo, kaže Amfilohije. On takođe otvoreno izjavljuje da se bavi politikom da bi se "održao suverenitet srpstva u Crnoj Gori."
Srpska pravoslavna crkva je u maju proglasila devet pljevaljskih sveštenika za velikomučenike, među kojima su Slobodan Šiljak i Milorad Vukojčić, za koje brojni Pljevaljci svjedoče da su tokom Drugog svetskog rata počinili teške zločine. Zbog toga su protestvovali bivši partizani, vladajuće crnogorske partije, a pridružili su im se i čelnici najveće opozicione stranke, Socijalističke narodne partije. Momčilo Vučetić, predsednik pljevaljskog odbora te stranke, kaže: "Poštujem Crkvu, ali odluka da se za svece proglase zločinci je nedopustiva". Zbog militantnog djelovanja Srpske pravoslavne crkve, raste broj vjernika Crnogorske pravoslavne crkve.
Crnogorski istoričar Šerbo Rastoder smatra da Srpska pravoslavna crkva ima ambicije da arbitrira ne samo u pitanjima duhovnog sadržaja, nego i da "uspostavi vrijednosne sudove u sadašnjosti koji proističu iz nedavne prošlosti, čime Crkva nužno postaje okvir za okupljanje ideoloških sljedbenika. Time ona svjesno redukuje sopstvenu misiju i nužno izaziva podjele kod vjernika".
SPC I VOJSKA: Postavljajući metalnu crkvu na Rumiji, SPC je demonstrirala, ne samo sopstvenu militantnost, nego i tijesnu spregu sa Vojskom. Crkva je postavljena helikopterom Vojske SCG. Prema pisanju crnogorske štampe, donator crkve je ‘Dunav osiguranje’ čiji je direktor, Mirko Petrović, visoki funkcioner Demokratske stranke Srbije. Donacija je dogovorena u Beogradu za vrijeme proslave pravoslavne 2005. godine. Nešto kasnije, 28. februara, po Ugovoru broj 741, beogradska filijala ‘Dunav osiguranja’ uplatila je eparhijskom Upravnom odboru Mitropolije crnogorsko-primorske donaciju od milion dinara odnosno 125.000 eura. Dijelom navedenih sredstava, uplaćenim preko računa, nabavljen je materijal za crkvu na Rumiji, a namena preostale sume nije poznata. Upućeni tvrde da ovo nije jedina crkvena donacija kompanije ‘Dunav’, a finansijski organi Crne Gore nijesu u mogućnosti da kontrolišu poslovanje Amfilohijeve mitropolije.(Monitor, 9.decembar 2005)
Vojska instalira crkvu na RumijuCrnogorske vlasti su u više navrata oštro protestvovale protiv postavljanja crkve na Rumiji, jer je namjera bila očita: uneti nemir među vjernike Katoličke crkve i islamske vjeroispovesti koji tradicionalno, zajedno sa pravoslavcima, pohode vrh ove planine.
Prvoslav Davinić, minister odbrane SCG, je izjavio da se čitavom događaju pridaje "senzacionalistički značaj." Dragan Kujović, potpredsednik crnogorskg parlamenta, je na to odgovorio da nije riječ ni o kakvoj senzaciji, već o "direktnom i otvorenom miješanju u odnose države i crkve u Crnoj Gori, o stavljanju Vojske na stranu političkog djelovanja Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori."(Danas, 27-28.avgust 2005) Predsjednik Crne Gore Filip Vujanović je rekao da treba preispitati i postupak Vojske SCG koja je, bez dogovora na Vrhovnom savetu odbrane, dala helikopter pomoću koga je Srpska pravoslavna crkva postavila crkvu.
Povodom odluke Ministarstva za prostorno uređenje da se crkva na Rumiji mora ukloniti, mitropolit Amfilohije je pismeno obavijestio crnogorskog premijera da tu odluku neće poštovati, uz prijetnju da bi rušenje objekta moglo imati "dalekosežne posljedice po mir i poredak u Crnoj Gori". Prosrpske stranke stale su u odbranu crkve na Rumiji uz povike da će braniti i ovu, kao i svaku pravoslavnu crkvu, "po svaku cijenu." Vladika budimljansko-nikšićki Joanikije je izjavio da se u Crnoj Gori, "po uzoru na Makedoniju" vodi medijska kampanja protiv Srpske pravoslavne crkve. On je kazao da crnogorska vlast "priprema javnost za linč crkvenih ličnosti i rušenje svetinja."(Blic, 27.jul 2005) I patrijarh Pavle se založio kod predsjednika SCG Svetozara Marovića da se crkva na Rumiji ne ruši, "da se to zlo ne čini, i da nas takva bruka i sramota ne zadesi."
NVO ‘ Srpski korpus’ uputio je liderima albanskih partija Mehmetu Bardiju i Ferhadu Dinoši pismo puno prijetnji od kojih nijesu pošteđeni ni crnogorsko rukovodstvo, ni intelektualci koji se zalažu za crnogorsku nezavisnost. "Cijena kosovske zemlje je krv, a ta cijena važi i za Rumiju", navodi se u pismu. Mehmet Bardi je javno osudio postavljanje crkve zahtevajući od države da hitno reaguje i ukloni taj objekat. On je tada, govoreći u crnogorskom parlamentu, upozorio da "Rumija pripada svim narodima i konfesijama", a da Srpska pravoslavna crkva tim činom "provocira Albance."(Danas,23-24.jul 2005)
Nenad Čanak, lider socijaldemokrata Vojvodine, upozorio je da "Koštunica i Amfilohije pripremaju građanski rat nakon referenduma uz pomoć vojske, rat Srbije i Crne Gore". On tvrdi da Amfilohije u Crnoj Gori jeste priprema za građanski rat: "Ko je vidio sliku kako vojni helikopter nosi crkvu na Rumiju, njemu je sasvim jasno da je sljedeća slika Amfilohije na tenku koji gazi svakoga. To ne radi ni sam ni neorganizovano, nego ima podršku Koštunice i Vojske. Crnoj Gori se priprema bosanski scenario. Kada prođe i uspije referendum o nezavisnosti, na sjeveru Crne Gore formiraće se nekakav SAO kao u Bosni. Već vidim novi Dejton u Crnoj Gori. Jedina razlika jeste što bi mirovni sporazum umjesto Miloševića potpisao Koštunica."(Blic,15.avgust 2005)
U Baru je održana multimedijalna umjetnička procesija "Rumijska brojanica" u kojoj je učestvovala grupa crnogorskih umjetnika, naučnika i javnih radnika protiv "devastacije kulturno-istorijskih spomenika kulturne baštine Crne Gore." Upućen je i poziv UNESCO kao "nepristrasnom čuvaru duhovne i kulturne baštine svih naroda, da zaštiti Rumiju kao simbol posebne tradicije, tolerancije i suživota."
Direktor crnogorskog Zavoda za zaštitu spomenika kulture, Slobodan Mitrović, je izjavio da je više od 200 crkava u Crnoj Gori izgrađeno ili promijenilo izgled bez građevinske dozvole. On je upozorio da Srpska pravoslavna crkva nema dozvole za prepravku i gradnju u manastiru Ostrog, ni za druge građevinske radove koje je izvela ili izvodi na sakralnim objektima od kulturno-istorijskog značaja. (Politika, 21.avgust 2005)
(Helsinški odbor za ljudska prava u Srbiji, Izvještaj za 2005)
PATRIJARH PAVLE - JEVANĐELJE I STVARNOST
PUT VELIKE SRBIJE
Dok ga uzdižu kao "najvećeg duhovnika svog vremena" i drže za "sveca koji hoda", srpski patrijarh, onako skrušen i hrišćanski pitom, nakon Miloševićevog vojnog poraza, uporno održava u životu velikosrpski projekat, izbjegavajući odgovornost SPC za rat i zločine.
On je simbol Srpske pravoslavne crkve. Srpstva u vaseljeni. Izvršioci "radova na terenu" - etničkog čišćenja i genocida - u četiri rata vođena na prostoru bivše Jugoslavije, čine to pod njegovim kultom. Ili, sasvim otvoreno - pod njegovom komandom!
Tako se komandant paravojne Srpske dobrovoljačke garde, Željko Ražnatović Arkan, koji je sprovodio ratni zločin u Hrvatskoj i Bosni i bio optužen pred Haškim tribunalom, dičio da je njihov "vrhovni komandant patrijarh Pavle". Oko toga su se u Patrijaršiji vladike šalile, oslovljavajući njegovu svetost, kao - Arkanovog komandanta.
"Taj mladi čovek je verovatno mislio da treba da se rukovodi duhovnim, evanđelijskim principa" - pojasnio je sve to - sam patrijarh Pavle, u nacionalistički euforičnoj “Dugi”. Toliko - duhovno, da je evanđelijska upustva sprovodio nemilosrdno - nema zarobljenika!
Upozoren na Arkanovu problematičnu biografiju pljačkaša banaka, egzekutora UDB-e i činjenice da je činio ratni zločin, patrijarh Pavle se nije dao zbuniti: "Znate, ima ljudi koji su u stanju da snagom volje prevaziđu svoje nedostatke. Crkva pozdravlja pokajanje i preobraćanje: to je osnovna crkvena dogma".
Ima ljudi. Ali, Arkan se nije kajao. Naprotiv. Isto je sa Srpskom crkvom na čijem je patrijarh čelu, koja dan-danas poriče da su bosanski Srbi činili ikakve zločine, tvrdeći da su se samo branili, nikako krojili kartu velike Srbije.
Nakon emitovanja video-zapisa o likvidaciji maloljetnih Muslimana u Srebrenici u kojem srpski pop Gavrilo (Marić), blagosilja Škorpione pred krvavi pir, njegova svetost je ostala bez teksta. Kao i Srpska crkva koja je pod zastavom svetosavlja, blagosiljala ratove. Ni pokajanja, ni pre- obraćenja!
Mirko Đorđević, dugogodišnji analitičar crkvenih zbivanja podsjeća da su brojni dokumanti koji svjedoče o tome da je tokom ratova Slobodana Miloševića (neslavno okončanih) SPC bila saučesnik na svoj način - da je "pružala duhovnu logistiku ratnim vođama". Iz Crkve su se mogle čuti pohvale "onom što je Milošević započeo", a brojni predstavnici tvrde struje SPC govorili su da je "Milošević heroj", a Radovan Karađić "čist i nevin". Kao jagnje.
Simbol Srpske pravoslavne crkveIako je nosio ratni krst, patrijarh Pavle se ne oglašava. A i kako, kad se za njega i crkvu koju personalizuje - genocid u Srebrenici, nije dogodio.
U izbor za srpskog patrijarha, uz episkope Savu i Stefana, ušao je tek u devetom krugu glasanja. Kao, da je to bilo proviđenje: što srpski narod i državu čeka. Uslijedilo je žrijebanje, na apostolski način: Duh sveti je prekinuo neizvjesnost.
Upravo izabrani patrijarh Pavle, obraćajući se Saboru, reći će: "Moje su snage slabe, to vi svi znate. Ja se u njih ne nadam. Nadam se u vašu pomoć, kažem i ponavljam, u pomoć Božju kojom me je On i do sada držao." A sjutradan, na ustoličenju u beogradskoj Sabornoj crkvi, iznosi svoj program: "Stupajući, kao 44 srpski patrijarh, u tron Svetog Save, mi nemamo nikakav svoj program patrijaršijske delatnosti. Naš program jeste Jevanđelje Hristovo..."
Ali, bio je to privid. Patrijarh je itekako imao program. Bio je jasan prilikom dovođenja Amfilohija na tron sv. Petra Cetinjskog. "Crna Gora je u očima čitavog srpstva uvek bila pojam slobode, čestitosti i junaštva" - kazao je patrijarh prilikom uvođenja Amfilohija u posao na Cetinju. Tom činu prisustvuju Matija Bećković i Radovan Karađić a službeni list Srpske pravoslavne crkve izvještava: "Goste su na ustoličenju radosno dočekali Srbi iz Crne Gore, u srpskoj Crnoj Gori".
Tako su njegove često ponavljane riječi "Budimo ljudi" dobile pravo značenje. Patrijarh Pavle ustvari traži da - budemo Srbi. Jednostavno zato što, prema onom što propovijeda, Crnogorci i Makedonci ne postoje kao nacija, a time ni kao ljudi, a Srbi ne mogu biti ateisti. "Kažu: 'Ja sam Srbin', a Srbin nekršten ne biva?" - izričit je patrijarh Pavle. Toliko izričit i moderan da borce za ljudska prava smatra "ogrehovljenim umovima".
A kad je tako, onda je i logičan moto njegove crkve kada se pozicionira prema trulom Zapadu: "Srbi u Evropu, da; Evropa u Srbe, ne daj Bože!” “A Srbija je bila Evropa i pre zapadne Evrope” – zapisano je u Memorandumu Svetog arhijerejskog sabora SRC, maj 1992.
Budimo direktni: već od 1990. velikodostojnici SPC pozivaju na podjelu Jugoslavije po etnokonfesionalnim granicama i stvaranje homogene sprske države, javno
i tajno predlažući podjeli BiH i promjenu granica Hrvatske. Kasnije, kad je rat za
nove granice već bio u toku, takvi pozivi su postali uobičajeni, a 1992, nakon stvaranja SRJ, kao podloge za nova osvajanja.
Sabor SPC zvanično saopštava da ne priznaje avnojevske granice.
Crkva je odredila granice nove srpske države. U pismu lordu Karnigtonu, koji je bivšim jugo- državama ponudio suvrenenost, patrijarh Pavle jasno daje do znanja da se velik dio
hrvatskih prostora mora "naći pod zajedničkim državnim krovom sa današnjom
Srbijom i svim srpskim krajinama". U apelu od petog jula (1994) srpski episkopi poručuju cijelom svijetu da ne mogu da ostanu - "bez svojih: Žitomislića na Neretvi, ili Saborne crkve u Mostaru, ili crkve Sopotnice na Drini, manastira Krke ili Krupe u Dalmaciji, Ozrena ili Vozuće u Bosni, Prebilovaca u Hercegovini ili Jasenovca u Slavoniji". Dobro je da nijesu pominjali srpske crkve u Americi i Australiji.
To su, dakle, bile crkvene teritorijalne pretenzije u Hrvatskoj i BiH: "Tamo gdje se prospe srpska krv i gde padnu srpske kosti to mora biti srpska zemlja. Onaj koji drugačije misli na strani je neprijatelja." (Vladika Nikanor, Borba, 3.april 1991)
Uostalom: "Međunarodna zajednica je nemoralna, ona će nas sve poklati" - Amilohije, Borba, 13.jul 1993.
"Rat je bio neophodan. Srbi su odbili da kleče pred Vatikanom i Zapadom.": arhimandrit Filaret, Politika, 19. decembar 1993.
Sve nade Srpske pravoslavne crkve, posebno "tri A" (mitropolit Amfilohije, vladika Atanasija i Artemija), bile su "tri K" u Bosni (Karađić, Krajišnik i Koljević) i jedno "P" - Biljana Plavšić, koju Amfilohije krsti "novom Kosovskom djevojkom", jer je odbila mirovne planove međunarodne zajednice pod izgovorom da - i pored smrti šest miliona Srba u ratu ostalo bi bar još toliko miliona da uživa u plodovima borbe. U velikoj Srbiji.
Eto: to je faktički bio Pavlov program Jevanđelja!
Njegova svetost pohodila je Bosnu za vrijeme rata, kad su počele da padaju
NATO bombe. Kasnije sjedio je između Slobodana Miloševića i Mirjane Marković. Samo dan nakon što je Haški tribunal najavio istragu protiv Karađića i Mladića, patrijarh je ručao na Palama sa Karađićem (Ratnoj prijestonici sa koje je više od 1000 dana ubijao Sarajevo). Tu je patrijarh primio na poklon zlatnik sa likom bijelog anđela.
Potom će primiti haškog optuženika za Kosovo generala Lazarevića, u društvu sa sprskim premijerom Koštunicom, i pustiti nekoliko suza. A Amfilohije će putovati čak u Hag da poškropi svojom vodicom Miloševićevu tamnicu.
Za patrijarha Pavla - po vlastitom priznanju - važi princip apostola Pavla: "Ako jedete, ako pijete, ako drugo činite, sve na slavu Božju činite". A stvarno je bilo: i kad ubijate, činite kako Bog hoće. Tek kad je Milošević zglajzao na Kosovu, patrijarh Pavle je prekstio: "Milošević nije hrišćanin".
"Svako sam bira put kojim će kroz život" - u pravu je patrijarh. Njegov put i put SPC je bio - put velike Srbije. Sve ostalo se podrazumijevalo.
(Branko Vojičić, Monitor, 10.jun 2005)
POLITIČKE PROVOKACIJE
KAD SILA BOGA MOLI
Ili, kako iz znakova božanske ljubavi zrači radikalni ekstremizam prema drugoj vjeri i naciji
Književnik Danilo Kiš kazao je: "Nudim im tragediju, a oni prave farsu". Odnosi li se to i na Crnu Goru? Više danas nego juče: nušićevski komične "božanske pojave" istovremeno su njegoševski "strašni svijet" koji nam se oko glave vrti. I teritorija!
Mitropolit Amfilohije na vrh Rumije s neba, uz podršku vojske, spušta metalnu srpsku crkvu, bez zvaničnog odobrenja. Tako instrumentalizuje vjekovnu tradiciju okupljanja na tom mjestu pripadnika tri konfesija. Reakcije na taj nasilan crkveno- vojni čin proglašava - provokacijom i "govorom mržnje".
"Istinska ljubav nikome ne škodi"Efekat je i ovako i onako apsurdan: na kraju (ili početku balade), kao u svakoj latinoameričkoj sapunici, neko mora biti kriv. Ovoga puta to je - Mehmet Bardhi, poslanik Demokratskog saveza u Crnoj Gori. Uhvaćen je na djelu.
To je onaj poslanik koji se drznuo da Amfilohijevu gvozdenu crkvu poperenu na vrh Rumije, uz božju i vojnu pomoć, krsti "gvođurijom". Time je počinio "skandal bez presedana". Tako se izrazio arogantni Predrag Popović, u ulozi lidera Narodne stranke. I poslanici SNP-a i SNS- a u jedan glas nazvali su Bardhijevu riječ "govorom mržnje i podjela". Kao da su pali s Marsa.
Čuvari srpskog obraza i duše demonstrativno su napustili zasjedanje Parlamenta, a Amfilohijeva Mitropolija izdala saopštenje, u stilu: "Pljuvanje po krstu". Ljudi u crnom iz Mitropolije naglašavaju vjersku i nacionalnu pripadnost poslanika DS: "Na Skupštini Crne Gore, Albanac, poslanik musliman Mehmet Bardhi, nazvao je crkvu Svete trojice, postavljenu na Rumiji – gvožđurijom, zaprijetivši ako je država ne ukloni da će oni sami ‘tražiti načina da se brane”. Time pokazali, po ko zna koji put, kakvim se duhovnim poslom bave.
Za Amfilohija, "narodnjake" i družinu, to što javno negiraju crnogorsku naciju - nije "govor mržnje". Ili, što ateiste povezuju sa komunizmom i zapadnjaštvom - opet nije govor mržnje. Kad za Crnogorce govore da su "titogorci" a za Albance "šiptari", to nije govor mržnje, ali jeste kad Mehmet Bardhi karaulu na Rumiji nazove "gvođarijom" i provokocijom za Albance. A šta reći kad zagovornik opstanka jedinstvene države poruči: "Neka svaki Crnogorac prokletoga cara Dukljanina prikuje čekićem za Vezirov most" - je li i to bio znak ljubavi prema vjekovnom predanju?
Koliko puta je u crnogorskom parlamentu prijećeno "povratkom ratnika" Crnogorcima, Muslimanima i Albancima zbog toga što nijesu htjeli da ratuju protiv svojih susjeda. To svetosavske mučenike nije ganulo do suza. Još im manje pada na pamet da urade ono što je ovih dana uradio američki Kongres svojom rezolucijom o Srebrenici - nazivajući pravim imenom ono što se tamo dogodilo - agresija i genocid!
Brzo su zaboravili ko su oni koji su, za razliku od Bardhija, efektno vodili rat za veliku Srbiju i guslali na ratištu, poput mitropolita Amfilohija i njegovog ratnog druga Arkana. I ratoborni mitropolit kaže: ako bude srušena crkvica na Rumiji ( a to bi uradila svaka civilizovana država), "biće to 151. u nizu srušenih hramova od albanskih terorista na Kosovu i Metohiji od 1999 – do marta 2004. godine". Iz ovog stava jasno se vidi da je cilj mitropolita Amfilohija i bio da nasiljem provocira reakciju državnih organi (koja ako izostane, biće velikih posljedica) kako bi sve prikazao kao nasilje nad srpskom crkvom.
A radi se o potpuno obrnutoj stvari - srpska crkva ignoriše crnogorsku državu, negira crnogorsku naciju a prezire Albance u Crnoj Gori koji su lojalni državi u kojoj žive.
Zašto bi albanski poslanik u Crnoj Gori bio kriv za rušenje crkava na Kosova, a Amfilohije ne za paljenje džamije u Beogradu i Nišu? Ako nije tako, onda neka Amfilohije kaže zašto krije da je u Banjaluci, gradu na čijem području nije bilo ratnih djejstava, srušeno svih 16 džamija i pet turbeta, kao i Sahat kula, prvi javni sat u Bosni i Hercegovini. Nije valjda Bardhi i tamo stigao?
Medeni Amfilohije prvo poklopi vrh Rumije pa onda poruči da je to "znak ljubavi prema vjekovnom predanju i prema Rumiji koja pripada svima". Eto: Rumija je planina sveta, pripada svima a crkva je - srpska. Ako Muslimani i Albanci krenu tim putem, pa i oni tamo popere svoje bogomolje, šta će se onda desiti: ispovijedanje Bogu ili međunacionalni sukobi?
Amifilohije je već pokazao svu svoju širinu: onog momenta kad je pod okriljem noći, iz zajedničke bogomolje pravoslavaca i katolika iz crkvice "Sv. Petka" u Sutomoru - izbačen katolički oltar - ćutao je!
Amfilohije veli da "istinska ljubav" nikome ne škodi. Bravo. Osim onima koji su slijepi pored očiju, koji imaju uši a ne čuju ... Koji truju narod. Zaboga: na koga se to odnosi? Nije valjda na Bardhija. "Mi danas živimo u netrojčinom vremenu", tvrdi duhovnik koji sve čini da tako i os- tane.
A rediteljka Borka Pavićević, borac za kulturnu dekontaminaciju, to isto ovako vidi: "Na sceni je spoj bahatog, provincijalnog i varvarskog, spoj kukavičluka i osionosti, inferiornost povezana sa arogancijom."
Efekat je strašan.Na potezu je crnogorska država.
(Branko Vojičić, Monitor, 1.jul 2005)
KLETVOM U SVIJETLU PROŠLOST
Kad Amfilohije i društvo slave godišnjicu nestanka crnogorske države sa mape evropskih država, ne pjeva se Crnoj Gori
Počelo je sa zvaničnom himnom Srbije “Bože pravde”:"Bože spasi Bože hrani, srpsku zemlju srpski rod, Srbiju nam Bože spasi, moli ti se sav naš rod".
Tek onda je zatutnjela pjesma kralja Nikole “Onamo, namo” sa teritorijalnim pretenzijama prema Kosovu koju je bivši crnogorski vladar spjevao zanoseći se da će, mučenik, jednog dana zasjesti na srpski presto.
Sve se završilo - kletvom: "Izdajice koje zaborave Srbiju i Kosovo biće prokazani i od Boga i od ljudi".
O izdajicama Crne Gore ni pomena; njoj se te večeri u KIC-u Budo Tomović nije klicalo, ni pjevalo.
Velikosrpska duša široka kao ruska stepaTako je to kad “vijeće narodnih skupština” sa specijalnom zvijezdom večeri - prvom mantijom Crne Gore, mitropolitom Amfilohijem - slavi. Proslavljali su 87-godišnjicu kada je Crna Gora nestala sa mape evropskih država "kao krunu vjekovne borbe". Neće na dobro, iskustvo govori. Kad god su se latili da nešto brane, izgubili su.
Analogija je i tužna i ružna: biće da je odzvonilo i Kosovu u svesrpskom okrilju kad ga toliko - prizivajući boga za asistenta - brane i slave zagovornici velikosrpske ideje dominacije. To su one sijede glave koje se pale na novkomponovani hitić “Ko da mi iz duše uzme Kosovo”. No, bez griže savjesti i preuzimanja odgovornosti za činjenicu da su mnogima stvarno uzete duše i glave zbog Kosova.
Ali, izgleda da je velikosrpska duša široka kao ruska stepa.
Opet mitropolit Amfilohije. Iako najavljen, ovoga puta nije prozborio ni riječ. A nije bilo ni potrebe, kad djela rječito govore umjesto njega. Kad je prije koju godinu posijelo bilo sabrano u podgoričkom Domu Vojske Jugoslavije, Amfilohije je besjedio da Crna Gora mora u Evropu – sa srpskim guslama i srpskim gudalom.
“Neće se moći u Evropu bez srpskih gusala, jer srpske gusle i gudalo – to je srpsku vjeru i dušu sačuvalo”. Pa, zašto, onda danas “hajka na gusle”, pita Amfilohije i odgovara:”Zato što srpske gusle lagati ne znaju, i oni koji danas hoće na laži i polulaži da grade budućnost ne mogu da se sa guslama razračunaju”, zaključio je i blagoslovio “dan ujedinjenja”.
Ako gusle lagati ne znaju, znaju guslari. Godine 1918. Crna Gora je prevarena. Iako na strani sila pobjednica, kralj Nikola je detronizovan a Crnogorci ostali bez prava na sopstvenu državu. Umjesto ujedinjenja sa ostalim južnoslovenskim narodima, Crna Gora je prisajedinjena Srbiji i tako je uvedena u jugoslovensku državu. To danas slave, srpski mitropolit i njegovi sljedbenici iz “vijeća narodnih skupština” . Ne zalažu se oni za zajedničku drđžavu, već sanjaju stari velikosrpski san o brisanja imena Crne Gore, kao države. Da od nje ostane samo epski ukras za zavičajne guslare. Da se Koštunci zbog gubitka Kosova prinese na dar i privije kao ljekovita trava.
Morbidno je njihovo slavlje dana nestajanja Crne Gore. A uporno se busaju u prsa i pred svijetom zahtijevaju da im Crna Gora garantuje ljudska prava, onako kao ih oni zamišljaju:
Da vezuju i driješe; da se govori, gusla i moli, kako oni kažu: po srpski. Kad se voli Crna Gora, kad se poštuje svačije pravo da se klanja i moli, da jezik nazove kako ko voli, to je onda, daleko bilo, “zatiranje srpskog traga”, mračni “projekat dukljanizacije”, “krivotvorenje istorije”. Nikako velikosrpska dominacija.
Kunu se u Solanu a sa kletvama su se zaputili u Evropu; govore o “jedinom putu” Srbije i Crne Gore. I, što onda? Barjaktaru darivat Evropu, grehota je o tom i misliti.
(Branko Vojičić, Monitor,2.decembar 2005)
