Tog dana grupa rezervista Vojske Republike Srpske na trebinjskoj pijaci maltretirala je i tukla Alena Glavovića, Bošnjaka iz Trebinja.
Srđan mu je priskočio u pomoć i vojnici su ga napali, pretukli kundacima i on je nakon šest dana u komi preminuo 27. januara 1993. godine.
Srđanov otac Rade tada je napisao čitulju u kojoj je naveo: "Umro je vršeći svoju ljudsku dužnost." Advokat osuđenih za ubistvo na suđenju je rekao: "Tako mu i treba kada je branio balije".
Imao je 26 godina kada je ubijen. Bio je juniorski rekorder u plivanju i bavio se amaterskim pozorištem.
Jedan od četvorice napada poginuo je nekoliko mjeseci kasnije na ratištu, dok su ostala trojica bili osuđeni na po dvije godine i četiri mjeseca zatvora.
Srđanov otac ostao je da živi u Trebinju, dok se Alen Glavović odselio u Švedsku.
“Oženio se, ima dvoje djece. Svakog me ljeta obiđe kada dođe u Trebinje. Prvo ode na Srđanov grob s velikom ikebanom. Eto, ne mogu mu se ni prezimena sjetiti. Nama Trebinjcima, onoj staroj trebinjskoj raji prezimena nisu značila ništa. Zvali smo se po nadimcima, prepoznavali po dobroti i u takvo Trebinje i danas vjerujem”, rekao je Rade Aleksić u jednom od intervjua.
Srđan Aleksić je postumno dobio Povelju Helsinškog komiteta za ljudska prava u Bosni i Hercegovini.
“Srđan je svojim djelom pokazao da se čovjek može biti i ostati i u teškim vremenima”, navedeno je tada u obrazloženju.
Osim toga, nekoliko gradova u regionu je odlučilo da mu oda počast. Jedna beogradska ulica nosi njegovo ime, kao i prolaz u Zmaj Jovinoj ulici u Novom Sadu. U centru Pančeva takođe ima prolaz Srđana Aleksića i spomen-ploča u njegovu čast. Tuzla ima ulicu nazvanu po Srđanu, kao i Sarajevo, a u Trebinju se Sportski tereni zovu njegovim imenom. U Podgorici jedan bulevar nosi njegovo ime.
Takođe, režiser Srdan Golubović snimio je film “Krugovi” inspirisan ovim događajem, a RTS 2007. dokumentarni film “Srđo”. (B92)
