Piše: Mihailo TERZIĆ
Poruka predsjednika Nikolića je bila mnogo udaljenija od istine i stvarnosti, nego što je geografska distanca između Abu Dabija i Beograda. Kada bi neko, kojim slučajem, analizirao sadržaj elektronskog „pozdrava“ gospodina Nikolića, ko nije upoznat sa istoriskom istinom o Mojkovačkoj bici, teško bi mogao razabrati koje sa kim i protiv koga i zašto ratovao.
Predsjednik Nikolić je ignorisao postojanje crnogorske države i crnogorske vojske. Za njega je Mojkovačka bitka „dan kada je srpski narod odlučio da odbrani svoju srpsku vojsku“. To je, poručuje Nikolić „epopeja srpskog naroda iz Crne Gore“. I zato je On- predsjednik Republike Srbije „zahvalan onima koji su odlučili i učestvovali u Mojkovačkoj bici“.
Na kraju Predsjednik Srbije, u poruci učesnicima proslave i javnosti, povodom jednog vijeka od Mojkovačke bitke, daje prijeteći ton:“Večeras proslavite, tako da nikome ne padne na pamet da nas na bilo koji način rastavi“. Naravno „naređenje“ je jasno, posle ove proslave, navodno, više nikome ne smije pasti na pamet da rastavi Srbijiu i Crnu Goru?
Ideološka paučina velikosrpskog projekta: Niđe u izgovorenoj poruci predsjednika Nikolića nema ni Kraljevine Crne Gore, ni crnogorske vojske ni Crnogoraca ni crnogorskog naroda, sve je prekrila ideološka paučina velikospskog projekta Velikog Zla. Opet se prodaje konstrukt, prevara i blasfemija. Rečeno je: Kao, jedna „srpska“ vojska spašava drugu srpsku vojsku koja bježi od istog neprijatelja, a jedan „srpski“ narod je „odlučio da učestvuje“ u pogibiji, da bi drugi pobjegao od pogibije i sve to, kako reče Irinej, pod komandom princa Aleksandra Karđorđevića. Dakle, kako kaza predsjednik Nikolić, nema se tu šta ni razdvajati jer, po njemu to i nije bilo razdvojeno…
Sve konstrukte i šarene laže koje je neki dan Matija Bećković u pjesničkoj besjedi, istim povodom, zapakovao i u lažni celofan i ponudio javnosti, sada je iste floskule i privide veoma grubo, politički formulisao i izgovorio politički lider Srbije, uz blagoslov patrijaha SPC Irineja i uz obaveznu podršku popa Rista. Ponovo je vaskrslo jedinstvo duhovne, svetovne i političke opsesije nebeske Srbije.
Prosto je nevjerovatno kako, i nakon jednog vijeka, veoma teško padaju maske i ružne obrazine jedne politike koja je crnogorsku državu košatala nestanka sa istorijske scene. Zabrinjavajuća je činjenica da, ni posle 100 godina, politiku hegemonije i velikodržavlja prema Crnoj Gori, aktuelni predsjenik Srbije nije arhivirao, naprotiv, on ostaje zarobljena u matrici utopističkog projekta i u iluziji prostora „srpskih zemalja i srpskog roda“.
Nije nemoguće, da će se epigoni ove politike naći među, uličnim šetačima i četničkim vojvodama, kao crnogorske „Tarpeje i Komete“ koje će biti spremne da izdaju svoju Crnu Goru i njene državnike, ali je sigurno da će na kraju skonačati na „tarpejskoj stijeni“ ili od nekog savremenog „Amfitriona“ kome je izdaja mrznija od neprijatelja.
Mojkovačka bitka i politika: Dešavanja u vezi Mojkovačke bitke skidaju smokvin list sa sramotnog Velikosrpskog tumačenja uloge i značaja Mojkovačke bitke i njenog žrtvovanja sramotnom istorijskom kažnjavanju Crne Gore. Herojskoj pogibiji Crnogoraca na Mojkovcu, koja je dosledno štitila bježanje savezničke srpske vojske,p okušavaju se javno rugati čelnici jedne retrogradne politike.
Zar postoji veća pouka i preporuka za podršku zacrtanoj viziji i orijentaciji daljeg političkog puta savremene Crne Gore, od ovakvog tumačenja Mojkovačke bitke od strane aktuelnog predsjednika Srbije.
Postoji li, nakon ovoga, još neko u Crnoj Gori sa „sivom mrljom“ ili sa deformisanom percepcijom razuma, da bi evro-atlanske integracije smatrao nepotrebnim i pogrešnim? Maske su pale: Postoje samo patriote i izdajnici Crne Gore.
