Naime, sa ovog skupa iznova je negiran crnogorski nacionalni identitet, istorijske tekovine, a čule su se poruke koje su direktno miješanje u unutrašnja pitanja i međunarodnu politiku Crne Gore. Stvar je utoliko ozbiljnija jer su na „svečanoj akademiji“ bili prisutni savjetnici predsjednika Srbije i načelnik Generalštaba vojske Srbije Ljubiša Diković. Bili su prisutni i patrijarh srpski Irinej, princ Aleksandar Karađorđević, potomak okupatorske dinastije prema Crnoj Gori iz 1918. godine, kao i mnogobrojne ličnosti iz politickog i javnog života Srbije, Republike Srpske, kao i predstavnici srpskih stranaka i organizacija u Crnoj Gori.
Predsjednik Srbije Toma Nikolić obratio se skupu video porukom o Mojkovačkoj bici.
- Ta bitka je epopeja srpskog naroda iz Crne Gore koji je svestan toga da, žrtvujući sebe, spasava Srbiju i srpstvo, odlučio da omogući nesmetan prolaz vojsci koja je krenula na put neizvesnosti - rekao je Nikolić.
Dakle: predsjednik Srbije direktno je negirao crnogorski narod, njegovu istoriju i nedopustivo se i skandalozno umiješao u unutrašnje stvari Crne Gore pokazujući necivilizovan odnos i mnepoštovanje prema susjednoj državi i njenim građanima.
Ponavljanje istoga
,,Beogradska svečana akademija“ iznova je pokazala vitalizam stare negatorske, velikosrpske politike prema Crnoj Gori. Ta politika je okupirala i poništila crnogorsku državu 1918. godine. Tom prilikom velikosrpske trupe počinile su niz neprijateljskih djelatnosti i zločina prema Crnoj Gori: ne samo prema kralju Nikoli i crnogorskoj Vladi nego i prema narodu. Dio te manipulatorske srpske ratne politike iz 1918. godine prema Crnoj Gori bio je, između ostalog, utkan u strateški i vojni karakter Mojkovačke bitke i crnogorske vojske koja je, kao što je poznato, zavođena (za Goleš planine) da brani i ratuje po sandžackim gudurama, dok su Lovćen i Cetinje ostavljeni u nemilost.
Mitomanija
To su bili ciljevi tadašnje pašićevske i pešićevske politike: da se što efikasnije poništi, nestane i okupira crnogorska država.
Upravo taj jubilej, proslavila je preksinoć ova sramna „svečana akademija“ u Centru „Sava“ u Beogradu na čijem je završetku emitovan „Marš na Drinu“, što je bila najjasnija poruka ovog skupa.
No, najgore od svega je da je beogradska „svečana akademija“ pokazala da je Srbija i dalje daleko od postjugoslovenske ratne katarze i oporavka od zločina i ratovanja i još je na fonu negiranja svega što je crnogorsko, te da uporno istrajava u aspiracijama i miješanju u unutrašnje poslove suverene i nezavisne Crne Gore.
Zaneseni mitomanstvom, istrajni u ideji o ,,Velikoj Srbiji“, organizatori „svečane akademije“ u Centru „Sava“ pod komandom Tomislava Nikolića pogubili su se u imperijalnim snovima i ozbiljno narušili obavezu o dobrosusjedskim odnosima i poštovanju suvereniteta stranih država. Zvanični ucesnici ove histerične ,,akademije“, među kojima su dominirali crkveni velikodostojnici od kojih su mnogi amnestirali zločine i blagosiljali zločince potonjih ratova, prizivali su iznova mit o Kosovu, slavili još jednom izgubljene bitke i istorijske zablude i katastrofe iz prošlosti, uplićući u to i Crnu Goru i njenu istoriju. Među prisutnima su bili i patrijarh srpski Irinej, ali i drugi sveštenici SPC, koji su šurovali s ratnim zločincima, profiterima i kriminalcima, u čemu je prednjačio srpski mitropolit u Crnoj Gori: „Arkan u mantiji“ (kako reče B. Krivokapić) Amfilohije Radović.
Jasno se viđelo da je ovoj desničarskoj, fašistoidnoj i klero-nacionalistickoj „eliti“ iz Centra „Sava“ suštinski cilj prisvajanje i falsifikovanje crnogorske isto rije i želja da kako god prigrabe Mojkovačku bitku, kao jedan od najslavnijih datuma crnogorske slavne prošlosti.
Muke sa jezikom
Prigodni program specijalno spremljen za ovu priliku bio je neprikladan i naglašeno propagandni.
Crnogorski jezik i akcenat bili su posve neuhvatljivi za očajne deklamatore, glumce i ostale protagoniste koji su djelovali komično i izvještačeno pokušavajući da dočaraju barem dio crnogorske autohtone etičke i istorijske stvarnosti.
Patetični recitali i „multimedijalni“ materijal, osim propagandne funkcije, djelovali su blazirano, smiješno i inferiorno pokazujuci da niko na ovoj šaradi od ,,svečane akademije“ uopšte ne razumije njenu etičku i istorijsku temu. Tokom programa su bezbroj puta prežvakavane kosovsko-mitomanske jadikovke i svetosavske blasfemije, sve to kao uporan pokušaj da u taj paket strpaju i ono što u svakom, istorijskom i nacionalnom smislu pripada drugom narodu i drugoj državi – Crnoj Gori.
Zato, ova „akademija“ - nedićevska, bajopašićevska, bećkovićevska, amfilohijevska - očajno nazadna i imperijalistička, uprkos beskrajnim citiranjima, recitovanjima i pozivanjima na Njegoša, serdara Janka Vukotića i druge crnogorske istorijske ličnosti, ni izdaleka nije mogla da shvati vojnostrateški i viteški kontekst Mojkovacke bitke, već samo kao temu za velikodržavni i anticrnogorski propagandni defile.
Najtragičnije je, ipak, da je ova „akademija“ pokazala da je Srbija i dalje u opasnoj zoni sumraka, da je još uvijek daleko od retorike zvanične vlasti o Evropi i evropskim integracijama. I da je (pre)daleko od pomirenja, katarze i demokratskih procesa koje propagiraju u svojoj gromoglasnoj retorici njeni čelnici.
Zle poruke
U suštini, „svečana akademija“, kao što su pokazali mnogobrojni događaji iz prošlih ratova,
nije nikako bezazleno dešavanje. Zloslutna je, prijeteća.
Ne treba zaboraviti: upravo je Centar „Sava“ bio poligon sa kog je u proteklom periodu mnogo puta kretala ratna Miloševićeva propagandna mašinerija.
Stoga ovu „svečanu akademiju“, uprkos svemu, treba shvatiti krajnje ozbiljno i bez potcjenjivanja. Jer ona sve otvorenije pokazuje direktnu i svaku drugu podršku nazadnim i antidržavnim političkim snagama u Crnoj Gori, koje ne biraju sredstva da ugroze crnogorsku državu, njen ekonomski i ukupni razvoj i zaustave put u NATO i EU.
Ljubeta LABOVIĆ
foto:Politika.rs
