Nacrt zakona o vjerskim slobodama je razmeđe između evropske Crne Gore i vizantijskog (R)ISIL-a

Piše: Slobodan JOVANOVIĆ

Po zdravoj logici nacrt Zakona bi morao najviše da odgovara tzv građanskim političkim entitetima jer svojim odlukama razdvaja vjeru od sekularnog, odnosno, obezbjeđuje da se crkve bave onim što im je djelatnost, ne šireći se na sve oblasti života u Crnoj Gori. Izuzev jedne partije sa crnogorskim predznakom, sve ostale tzv. građanske partije ćute pokazujući da se radi o prevarnim ljudima, koji niti imaju koncept koji ih profiliše, niti uopšte zastupaju ideju građanske, multikulturalne države i solidarnog, redistributivnog društva.

Koliko košta 30 kila Crne Gore: Ta samozvana, građanska, interesna grupacija je već jednom propustila priliku da pokaže kakvu Crnu Goru nude kada je država Crna Gora položila vijence na grobove nekadašnjih grobara Crne Gore. Prećutati odavanje počasti fašističkim kolaborantima, promoterima ideje Velike Srbije i etničkog čišćenja u kojem nema mjesta za Crnu Goru i Crnogorce, bjelodano govori da u crnogorskoj politici više ne postoji čast, već da je sve postalo roba. Koliko košta 30 kila Crne Gore? Jedan glas za rušenje vlasti ili jedan glas za opstanak na vlasti? Evo već dvadeset i kusur godina se po Crnoj Gori kalkuliše, trguje, reasprodaje, preprodaje, laže, krade... Ima li više pameti u Crnoj Gori da se kaže „dosta je!“.

Đe se đede to izvikano čojstvo? Pojeli ga mercedesi, BMW-i, top-hilovi i ostale trivijalnosti? Gomila moralnih kvazimoda pokušava da proda kuglicu zgužvane alumijske folije ispod tri kutije šibica. Ko to misli da će udvaranjem prostoti i opskurantskoj svijesti u Crnoj Gori isfintirati promjenu vlasti i onda tobože mijenjati Crnu Goru? Sa kim? Kako? Lažima i obmanama?

Nacrt Zakona je razmeđe Nacrt Zakona o vjerskim slobodama je razmeđe između evropske, moderne, sekularne Crne Gore i vizantijskog RISIL-a kao ideje srednjovjekovne simfonije između države i crkve. Odustane li ova vlast od nacrta Zakona urušila je posljednju šansu da izbjegne odgovornost za propast države za koju su građani glasali na referendumu 2006. godine. Države koja jedino može opstati kao nezavisna i prosperitetna u okružunja demokratskih, evropskih država i integracija, političkih i bezbjednosnih, koje podrazumjeva takvo okruženje. Ovim djelimično odgovaram onima koji me stalno podsjećaju čija je odgovrnost za stanje u Crnoj Gori kad se radi o temama kojima se bavim. Podcijenjavajuće. Imam veoma jasnu svijest čija je odgovornost kao što imam veoma razvijenu svijest da nijedan od tih problema neće riješiti Lekić, Bečić, Mandić, ... dalje nabrajajte sami. Štoviše, siguran sam da će oni te probleme „rješavati“ na način od kojeg mi se diže kosa na glavi.

Vlasnici robova su mislili da su robovi  zaista njihovo vlasništvo: Nekadašnji vlasnici robova na jugu Amerike bili su ubijeđeni da su robovi njihovo vlasništvo i da je potpuno u redu eksploatisati ih, prodavati, raditi sa njima što im je volja, pa i ubiti. Možda će nekome činiti moje poređenje drastičnim, ali mi otprilike tako izgleda zatucanost jednog dijela građana Crne Gore na više nego očigledne činjenice na koje oni ostaju slijepi i gluvi. Jednostavno, oni su ostvarili monopol u mnogim oblastima za vrijeme sramotnog promovisanja velesrpske ideje po Crnoj Gori devedesetih godina i ne zanima ih ni istina, ni pravda, ni poštenje, niti odgovornost za zajednicu. Učvršćeni u obmanama u kojima su vaspitavani cio život, talibanski ne prihvataju i ne žele da prihvate ni najočiglednije.

Autokefalnost CPC: Može li biti išta idiotskije od pokušaja da se neko ubijedi kako CPC nije bila autokefalna prije nego što je ukinuta 1918. godine? Čak je nekima to argument da se Crkva ne može ugasiti iako su je oni ugasili, odnosno, njihovi duhovni prethodnici. U samom aktu kanonskog priznanja novostvorene SPC i Beogradske patrijaršije, u Protokolu br.148 Vaseljenske patrijaršije piše da se dodjeljuje tomos SPC godine 1922. februara 19, epimemneze 5, i da su „... u granicama ovog ujedinjenog Kraljevstva SHS ušle (su) Avtokefalne Pravoslavne Crkve: Karlovačka i CRNOGORSKA, kao i dve dalmatinske eparhije: Zadarska i Bokokotorska.“ I onda se pojavi neki mentalni pandam onim robovlasnicima, koji misle da im je sve dozvoljeno i da su uvijek u pravu, u liku, recimo, nekog Krsta, koji tvrdi da to nije tačno i da CPC nije ispunjavala uslove za dobijanje autokefalnosti, te da ne postoji datum kad je dobila tomos i od koga. Da ne ulazim u trivijalne rasprave da je tomos samo jedan administrativni čin i da je priznanje ili nepriznanje neke Crkve faktičko stanje a ne čin kupovine tomosa poput ovog kojeg je kupila SPC, kako je moguće da institucija koja je kanonski priznala SPC ne zna što je autokefalnost? Znači li to da je sam čin davanja tomosa SPC ništavan čin jer je dobijen od institucije koja ne zna što je autokefalna Crkva? I ovo je samo jedan citat kojim se decidno govori da je CPC nesumnjivo bila autokefalna. Ako ne ranije, ono barem od od ukidanja Pećke patrijaršije (1766). Objavio sam gomile takvih dokumenata. I ne samo ja. Znali su to i oni koji su ukidali CPC 1918. godine, inače ne bi vukli kosti Sv. Petra po prašini ispred Cetinjskog manastira, pokušavali da zapale mošti Sv. Petra i Sv. Vasilija, predlagali da se zapali Cetinjski manastir, urinirali po inprovizovanim kovčezima u Nikšiću na kojima je pisalo ime Sv. Petra, Sv. Vasilija i crnogorska kruna Petrovića. Crnogorska kruna koju je ustanovio Nikola I Petrović Njegoš kojega danas najviše citiraju duhovni potomci onih koji su ga proćerali, oduzeli mu sve, čak predlagali da ga može ubiti bilo ko bez ikakve krivične odgovornosti. Danas je internet prepun citata iz perioda njegove vladavine onih koje bi on danas prezreo da može ustati iz mrtvih. I to najmanje – prezreo! Shvatili su da je mnogo djelotvornije da preuzmu i pretvore u srpske sve crnogorske svece, da prisvoje čitavu materijalnu i nematerijalnu baštinu crnogorskog naroda, filujući ih importnim kičem sa svojih prostora.

Zašto je SPC protiv Nacrta zakona: A sad, što to svrbi SPC u nacrtu Zakona o vjerskim slobodama Republike Crne Gore? To što gubi monopol i što je umislila da je sam Sv. Sava postavio u Crnoj Gori? Ne pominjem Isusa Hrista jer svetosavlje i hrišćanstvo su u dobokom nesporazumu. U Americi je izbio rat kojim se ukinula ropska diskriminacija, vjerujem da ima onih u Crnoj Gori koji se ne bi libili da pozovu na takav scenario. Ista je to pamet. Braniti svoj privilegovan položaj svim sredstvima bez obzira na to što je svakom zdravom razumu jasna i etička i civilizacijska neprihvatljivost takvog stanja. Riječi da „zakon nije moguće sprovest“ ja ne vidim drugačije nego kao prijetnju crnogorskoj državi. Na državi je red da pokaže je li država ili je samo ram bez slike. Pitanje naziva Crkva ili vjerska zajednica je odraz iskrivljene svijesti da je Crkva iznad društva i da se ne može poistovjetiti sa ostalim društvenim oblicima udruživanja. Mada se slažem sa Amfilohijem Radovićem da SPC nije vjerska organizacija. Ona je par exellance politička, ili parapolitička organizacija. Zato i okuplja svoje političke izvršioce i kvazinteligenciju, koja se samo u Crnoj Gori može promovisati kao intreligencija i niđe drugo na bijelome svijetu. Stalno ponavljam i stalno ću ponavljati da su svi ti likovi izraz crnogorske inferiornosti i provincijalizma, jer je lakoća kojom se proglašavaju znalcima mnogi mediokriteti koji dođu u Crnu Goru prosto fascinantna.

U Srbiji se ne poštuju vjerske slobode: Srbija je u izveštaju američkog Stejt departmenta označena kao jedina zemlja bivše Jugoslavije u kojoj vlasti generalno gledano ne poštuju vjerske slobode. Neke od osnovnih zamjerki su pravljenje razlike između "tradicionalnih" i "netradicionalnih" vjerskih zajednica, finansijska podrška koju dobija Srpska pravoslavna crkva i prepreke za neke zajednice, poput crnogorske, makedonske i rumunske pravoslavne crkve, da se registruju.(u izveštaju za 2011, objavljenom 30. jula). Srpski zakon priznaje sedam „tradicionalnih” vjerskih zajednica, dok se sve ostale vjerske grupe moraju ponovo registrovati pri Ministarstvu vjera, koje ima diskreciono pravo u odlučivanju o odobrenju. Mnoge vjere koje se sada moraju ponovo registrovati bile su zvanično priznate vjere u Srbiji više od pedeset godina a na teritoriji Republike neke postoje čak i sto pedeset godina. Prosto, ovo pišem da bih pokazao da se pitanje vjerskih zajednica uređuje i u Republici Srbiji i da država Srbija se mnogo više miješa u pitanje vjerskih zajednica nego u neka druga u bilo kojoj drugoj državi. Naravno, ne i u pitanja SPC jer je ona superprivilegovana i država u državi. Ono što radi Amfilohije Radović, galameći o miješanju države Crne Gore u pitanja Crkve je samo bacanje prašine u oči. Što bi bilo, recimo, da Crna Gora donesene zakon poput Srbije da priznaje CPC kao „tradicionalnu zajednicu“, jer je svakome, ko nije mentalno i intelektualno ograničen, jasno da je CPC bila tradicionalna duhovna institucija crnogorskog naroda i države kroz čitavu njenu istoriju, sve do nasilnog gašenja države Crne Gore i CPC 1918-te? I da onda još propiše, kao Srbija članom 19, da „naziv verske organizacije ne može sadržati naziv ili deo naziva postojeće registrovane grupe“? Što znači da nijedna crkva više ne može u svom nazivu imati naziv „pravoslavna“. Mada se u ovom slučaju radi o miješanje u stvari Crkve, to jeste kanonski i nejeretički, jer je etnofiletizam jeres po učenju Crkve. Postoje oni koji su dio vjerske organizacije i oni koji su organizovani kao vjernici. Ovih drugih je mnogo manje pa je zato moguće prodavati rog za svijeću i tvrditi da se nacrt Zakona miješa u crkvene stvari. Nema te države koja ne propisuje okvir za vjerske zajednice, koja zakonima ne uređuje odnos vjerskih zajednica sa okruženjem. O tome sam dosta pisao osvrćući se na smiješnu tvrdnju tzv. građanskih eksponenata, koji iz čistog oprtunizma izbjegavaju tu temu, da se ne bave položajem Crkve jer je ona „u sekularnoj državi odvojena od države“. Miješa li se nacrt u eklizijastičke stvari Crkve, u evharistiju, unutrašnju organizaciju, u raspored ili bilo što što rade crkve u drugim zemljama? Ne može SPC svojim eparhijama obuhvatati teritorije recimo Rumunije, Mađarske,... već se mora registrovati u Rumuniji ili Mađarskoj. To nije miješanje u unutrašnje stvari Crkve već poštovanje državnih granica. Niko se neće miješati Amfilohiju Radoviću da organizuje eparhije u okviru granica Crne Gore, ali ne može, ono što mu je namjera, da relativizuje granice države Crne Gore i državu Crnu Goru time što će postavljati granice eparhija koje dijele Crnu Goru tako da su skoro sve eparhije teritorijalno samo dijelom u Crnoj Gori.

Crkva ne može biti sekta: Za one novopečene vjernike koji CPC nazivaju sektom, jedno malo objašnjenje ili poduka. Ne može Crkva koja se eklizijastički i evharistijom ne razlikuje od ostalih pravoslavnih crkva, uključujući i samu Vaseljensku patrijaršiju, koja je sljedbenik Hristovog učenja -, biti sekta. Ona može biti kanonski priznata ili nepriznata od drugih crkava, ali sekta – NE. Sektama su proglašavani monofiziti, nestorijanci, pa i neko vrijeme luterani dok nijesu postali priznata religija. Ako je učenje CPC sektaštvo, onda je to čitavo pravoslavlje.

(Autor je publicista i jedan od osnivača Crnogorskog pokreta)