Baš na 13. jul, dan velikog opštenarodnog ustanka protiv italijanskog okupatora, iz Demokratskog fronta najavili su veliki opštenarodni ustanak protiv Đukanovićeve Vlade koja je, kako su povikali okupljeni na trgu u Beranama, ,,okupirala Crnu Goru“. Nije tek slučajnost poklapanje datuma: organizatori u Beranama poželjeli su da narod obodre simbolikom ustanka, da nekako ožive duh bunta i sveopšteg otpora.
Otuda i onaj borbeni proglas koji liči na odluku KPJ od 4. jula o podizanju ustanka. Moguće i da se, poigravanjem sa slavnom prošlošću, mislilo i na rusku kartu u pozadini, samo što se onog 13. jula kliktalo ,,majčici Rosiji“, a ovog 13. jula mahalo se slikama ,,tatice Putina“.
Tu je, ipak, kraj sličnostima, svjesnim ili incidentnim podudarnostima, jer su komunisti, da prostite, djelovali mnogo ozbiljnije i organizovanije: proteklo je jedva devet dana od 4. jula i odluke o ustanku do prve partizanske puške na Virpazaru i Košćelama. Ovovremenim ustanicima biće, izgleda, potrebno mnogo više vremena: oni su ,,julske vatre“ najavili za - 27. septembar. Valjda toliko sada treba da ,,sloboda nađe ljude“, kako se to kaže u pozivu na proteste.
No, dobro, odluka je donešena i za budućnost Demokratskog fronta 13. jul ove godine zaista jeste prekretnica. Samo još da se odgonetne - je li promjena nabolje ili nagore?
Ostatak bez napretka: Bilo je različitih procjena o broju ljudi koji su prisustvovali čitanju proglasa Demokratskog fronta u Beranama. Organizator je odmah istrčao sa ,,zvaničnim podatkom“ od pet hiljada, mediji su, pak, procjenjivali da se okupilo mnogo manje - nekih dvije hiljade ljudi...
Uzaludan posao, jer problem nije u broju prisutnih, već gomili odsutnih. DF okupljanje u Beranama bojkotovali su svi opozicioni lideri drugih stranaka, počev od dojučerašnjeg prvaka Fronta Miodraga Lekića, vođe SNP-a Srđana Milića, sve do čelnika novoosnovanih stranaka Žarka Rakčevića i Alekse Bečića...
Skup u Beranama bio je, u stvari, skenerski precizna slika stanja unutar onoga što se - vrlo često i jednako pogrešno - naziva opozicioni blok. Ako je ranije i bilo iluzija, nakon 13. jula sve su raspršene: od opozicione građevine, sklepane na brzinu tokom predsjedničkih izbora i kandidature Miodraga Lekića, nije ostao kamen na kamenu. Ne postoji ni zajednička opoziciona strategija, ni mogućnost aktivnije saradnje u skoroj budućnosti. Nekadašnja zajednička borba protiv vlasti pretvorila se u nadmetanje za premoćniju poziciju unutar opozicionog glasačkog tijela.
Jednosmjerna ulica: Zato najavu jesenjih protesta Demokratskog fronta treba razumjeti kao pokušaj da se održi politički aktivizam ove političke grupacije. Jer, politička matematika prilično je jednostavna: da zaista ima jedinstvene opozicije i da postoji većinsko narodno raspoloženje za promjenu vlasti; da je Krivokapićev SDP nakon Kongresa ,,stvarno nezavisan“, pa žele i hoće da napušte koaliciju sa Đukanovićem prije NATO pozivnice - ne bi se ni trebalo mučiti sa organizacijom narodnih okupljanja. Dovoljno bi bilo glasanje u parlamentu i prelazna vlada bi se mogla formirati čak i prije avgustovskih kolektivnih odmora.
Ovako, kada Medojević kaže da jedino protesti mogu dovesti do promjena i da neće stati dok ne padne Vlada, onda to - u prevodu sa opozicionog na jezik svakodnevice - znači da su lideri Demokratskog fronta prvi prekinuli strategiju ,,aktivnog opozicionog čekanja“. Samo, organizovanje protesta sa jednim, jedinim ciljem - dok ne padne Vlada Mila Đukanovića - kupovina je karte u jednom pravcu. Ako na jesen ostanu sami na ulicama Podgorice, a protesti se vremenom pretvore u bezazlene performanse, lideri Demokratskog fronta ozbiljno rizikuju političku marginalizaciju. Ni u životu, pa ni u politici, nijesu najmudriji planovi koji nemaju alternativu, izlaznu strategiju. Osim ako čelnici Demokratskog fronta ne računaju da mogu - kao svojevremeno onaj mjesni odbor Saveza komunista iz Pješivaca - što je 1968. godine ultimativno tražio da Rusi hitno napušte Čehoslovačku. Pa, ako Rusi ne odu, oni će da održe još jedan sastanak.
E sad, pošto Đukanović sam neće da ode, baš kao ni Rusi onda, DF-u neće biti druge nego da - ako propadne sadašnji ultimatum - zakažu neke nove proteste. Recimo, 13. jula 2016.
Pobjeda, RTCG
