Cilj ovog partnerstva zvanično je "jačanje ekonomskih i političkih veza između šest ciljnih država, Ukrajine, Bjelorusije, Moldavije, Gruzije, Jermenije i Azerbejdžana sa Evropskom unijom, naročito na polju liberalizacije vizne politike i trgovine.
Ipak, glavni cilj Istočnog partnerstva je zapravo sprječavanje širenja ruskog uticaja u ovim državama, odnosno nedozvoljavanje Putinu da stekne bilo kakvu vrstu prednosti u odnosu na EU.
Osnivanje partnerstva došlo je u isto vrijeme kada je Rusija ponovo uspostavljala poziciju regionalne i svjetske sile, nakon skoro dvije decenije stagnacije nakon raspada SSSR-a.
Međutim, brojne ciljeve koje je EU sebi postavila u pogledu širenja uticaja u šest bivših sovjetskih republika postavila je i Moskva.
Sukob u Ukrajini dodatno je doprinio jačanju Istočnog partnerstva, na šta se u Moskvi ne gleda blagonaklono. Nakon početka sukoba u Ukrajini, nova vlada te zemlje potpisala je sporazum o slobodnoj trgovini sa EU, a isto su uradile i Moldavija i Gruzija.
Sa druge strane, Bjelorusija i Jermenija odlučile su da odbiju "evropski put", i priključile su se Evroazijskoj ekonomskoj uniji, čime su podržali zvaničnu Moskvu.
Jedino je Azerbejdžan odbio i Moskvu i Brisel, izbjegavši veće zbližavanje i sa EU i sa Evroazijskom unijom. Evrpska unija ipak ne odustaje od Azerbejdžana, i trudi se da uspostavi tijesnu vezu sa ovom državom, prije svega zbog velikih prirodnih izvora energije koje ova država posjeduje.
Ono što je 2008. godine djelovalo kao poljsko-švedska inicijativa koja će biti ignorisana od strane EU, pretvorilo se u jedno od glavnih oruđa EU u borbi sa Rusijom za nadmoć u istočnoj Evropi.
Uprkos ekonomskim, političkim i strateškim barijerama, Istočno partnerstvo za sada odlično služi Evropskoj uniji u njenom nastojanju da politički i ekonomski integriše bivše sovjetske države pod svoje okrilje i otrgne ih od ruskog uticaja.
Izvor: blic.rs
