Ideja poslanika Nove srpske demokratije Gorana Danilovića da naredni potez opozicije, nakon odluke SDP-a da ne prihvati formiranje prelazne vlade, bude bojkot parlamenta, nije objeručke prihvaćena od ostalih opozicionih partija, pa je iz tog razloga „poljuljana" i u samom Demokratskom frontu.
SNP je, nakon što je Danilović putem medija objelodanio svoju ideju, odgovorila da nije zainteresovana, a sličan stav naslućuje se i iz Pozitivne. DF će, sudeći po zaključcima Predsjedništva, zbog nejedinstva opozicije koje je očigledno iako zvaničnih pregovora nije bilo, morati da odustane od bojkota, svjestan - iz dosadašnjeg iskustva - da bi takav potez bio osuđen na neuspjeh.
Ništa novo
Nije prvi put da DF zagovara bojkot Skupštine, niti je prvi put da opozicija tim povodom ne zauzme jedinstven stav. Upravo zbog svog nejedinstva opozicionari nikada nijesu ni istrajali u vanparlamentarnoj borbi protiv vlasti, niti ostvarili svoje ciljeve. Ti ciljevi gotovo uvijek su bili isti - smjena vlasti, formiranje tehničke vlade bez Mila Dukanovića, raspisivanje vanrednih izbora. Bojkot je uvijek završavan njihovim povratkom u Skupštinu i opstankom DPS-a na vlasti, dakle - neuspjehom. Tako je bilo i nakon predsjedničkih izbora u aprilu 2013. godine. Opozicija je bila složna u stavu da je Vujanović oteo Lekiću pobjedu, ali ne i u odluci da napusti parlament. DF i danas zamjera opozicionim kolegama što ih nijesu podržali u tadašnjem bojkotu. Front je za vrijeme tog bojkota organizovao protest u aprilu 2013. godine, sa kojeg su uputili zahtjeve - da se raspišu novi predsjednički izbori, da se što prije izabere vrhovni državni tužilac, te da se sprovede parlamentarna istraga afere „snimak". U skupštinske klupe vratili su se poslije nekoliko mjeseci, a dobili su parlamentarnu istragu „snimka". Lekić je morao prihvatiti zvanični rezultat izbora, a godinu i po kasnije, na dan kada je konačno bilo glasanje i kada je Ivica Stanković izabran za VDT-a, DF je, opet, bojkotovao. Ponovo usamljen. Ideja bojkota Skupštine nije nepoznata ni drugim opozicionim partijama. Tako je sam kraj proljećnog zasijedanja parlamenta prošle godine obilježio izlazak SNP-a I Pozitivne iz skupštinske sale, i to zbog situacije u hercegnovskom parlamentu - kada su četiri bivša odbornika SNP-a postigla dogovor saDPS-omo preuzimanju vlasti u toj opštini. Front se „osvetio" opozicionim kolegama i nije podržao njihov vid protesta. Ali taj bojkot trajao je kratko - počeo je i završio na posljednjoj sjednici proljećnog zasijedanja.
Kritike Brisela
Napuštanje institucija sistema bio je opozicioni plan više puta, ali često je ostajao samo na nivou prijetnji vladajućim partijama. Recimo, dio opozicije, prosrpski orijentisan, bio je u avgustu 2011. motivisan za bojkot zbog statusa srpskog jezika u obrazovanju. Tada je najavljivan i bojkot školske nastave ukoliko ne bude prihvaćen opozicioni prijedlog o „izjednačavanju srpskog i crnogorskog jezika". Ipak, kompromis je nađen tokom brojnih i višesatnih razgovora sa tadašnjim premijerom Igorom Lukšićem, pa je izlazak iz parlamenta izostao.
Opozicija je blizu napuštanja državnog parlamenta bila i krajem 2012. godine, kada ih je na to podstakao „nikšićki scenario", odnosno kada su posumnjali na političku korupciju u Nikšiću, jer ih je izdao njihov odbornik Drago Đurović i nakon lokalnih izbora podržao DPS.
Bojkot i plata
Opozicione partije u stavu da treba bojkotovati rad institucija nikada nijesu imale saveznika u Evropskoj uniji. Brisel je smatrao daje to pogrešan put. - Parlament ne možete zamijeniti protestima na ulici, a bojkot je put koji ne vodi nikuda - poručio je crnogorskoj opoziciji predsjedavajući POSP-u Eduard Kukan u aprilu 2013. godine. Jedna od poruka i šefa Odjeljenja za Crnu Goru Generalnog direktorata Evropske komisije za proširenje Dirka Langea bila je da je EU protiv opozicionog napuštanja Skupštine, te da se sporna pitanja moraju rješavati u okviru državnih institucija. Bez obzira na sve to - i na poruke Evrope i na neuspješan ishod svakog bojkota, stav opozicije nije se promijenio. Dio opozicionih poslanika i danas „sa istim žarom" govori o napuštanju parlamenta kao pravom putu borbe protiv vlasti. Čak i po cijenu da ne primaju poslaničke plate, što bi bilo prvi put u „istoriji" njihovog bojkota. Barem je takvo mišljenje pojedinaca - funkcioner DF-a Zoran Lakušić spreman je na takav potez, jer, kako je kazao pojedinim medijima, bojkot uz poslaničke plate „bio bi odmor". On smatra da bi novac od njihovih poslaničkih plata trebalo uplatiti u fond za žrtve tranzicije i organizaciju protesta. Niko drugi iz Fronta za sada se nije izjasnio o eventualnom odricanju od plate. Smatraju, vjerovatno, da i podršku birača i poslaničku platu mogu opravdati i na ulici. A vratiti se u parlament mogu kad hoće.
Selektivno ignorisanje
Ni „selektivno ignorisanje" rada Skupštine nije ništa novo. Tako od jula prošle godine DF ne dolazi na „premijerski sat", iako su upravo poslanici odredbama Poslovnika Skupštine obavezali premijera da jednom mjesečno odgovara na njihova pitanja, dio njih i to bojkotuje. U toj odluci DF istrajava opet bez podrške Pozitivne i SNP-a, jer te partije smatraju, kako su obrazložile, „da bojkot nije efikasan vid političkog djelovanja, već da se protiv režima treba boriti direktno u parlamentu i postavljajući pitanja". Poslanici DF-a, ovog puta uz podršku Pozitivne, „djelimično" bojkotuju i radna tijela Skupštine. Ne dolaze na sjednice samo jednog odbora, i to onoga čiju su važnost uvijek potencirali - za bezbjednost i odbranu. Ovoga puta to ne čine zbog Đukanovića i DPS-a, već zbog izbora Snežane Jonice za zamjenika predsjednika.
Samo ih „kamere" mogle ujediniti
Najduži i jedini jedinstveni bojkot parlamenta od opozicije desio se 2003. i 2004. godine. Tada su svi opozicioni poslanici izašli iz parlamenta i ostali van njega više od godinu, revoltirani odlukom TVCG da ukine direktne prenose sjednica parlamenta. To je jedini cilj koji su ikada bojkotom uspjeli da ostvare - vratili su kamere u skupštinsku salu.
POBJEDA
