Osnivači LSCG ocijenili su tada da je tzv. Antibirokratska revolucija sprovedena u Crnoj Gori 10. januara 1989. godine čin definitivnog rušenja SFRJ.
Liberali su se od osnivanja zalagali za uvođenje Crne Gore u Evropsku zajednicu. Liberali su isticali da su stranka političkog diskontinuiteta u Crnoj Gori.
Shvatali su Crnu Goru kao mjesto plodonosnog prožimanja tri velika civilizacijska kruga - pravoslavlja, katoličanstva i islama. Istakli su da dato kulturno-istorijsko nasljeđe smatraju prednošću Crne Gore, a ne ograničavajućim faktorom.
LSCG nije učestvovao na prvim višestranačkim izborima 1990, ali će se Slavko Perović pojaviti kao kandidat na listi SRSJ za Crnu Goru. LSCG je, početkom devedesitih, bio jedina stranka u Crnoj Gori koja se otvoreno zalagala za nezavisnost i protivila učešću crnogorskih vojnika u ratovima na prostoru bivše SFRJ.
Na referendumu o državnosti 1992, LSCG postaje glavni promoter nezavisnosti zajedno s albanskim Demokratskim savezom (koji će, ipak, bojkotovati referendum), ali je tada independentistički blok osvojio samo 3,14 odsto i time je Republika Crna Gora ušla u sastav Savezne Republike Jugoslavije.
LSCG prvi put učestvuje na parlamentarnim izborima 1992. i osvaja 12,04 odsto glasova i 13 mandata plasirajući sa na treće mjesto iza DPS-a i narodnjaka. Iste godine na predsjedničkim izborima lider LSCG Slavko Perović stiže, takođe, na treće mjesto osvajajući 18,3 odsto i ne prolazi u drugi krug glasanja.
Na parlamentarnim izborima 1996. LSCG sklapa koalicioni sporazum sa Narodnom strankom pod nazivom "Narodna sloga". Ideja je bila da se takvom koalicijom otvori prostor za pomirenje Crnogoraca i crnogorskih Srba i da oni nanovo počnu da promišljaju o politici na drugačiji način.
Koalicija liberala i narodnjaka osvaja 24,91 odsto i 19 poslanika od kojih 9 idu LSCG-u. LSCG raskida koaliciju s narodnjacima radi odluke da uđu u koaliciju sa DPS-om i SDP-om.
Na predsjedničkim izborima 1997. LSCG ne učestvuje sa svojim kandidatom, poručujući svojim biračima da postupe kako žele. U drugom krugu gdje su se takmičili Milo Đukanović i Momir Bulatović, LSCG će podržati Đukanovića, kako bi poslali poruku da nisu protiv "Zapada" koji je dao podršku Đukanoviću.
Na narednim parlamentarnim izborima 1998 LSCG osvaja 6,21 odsto, malo više od 20.000 glasova i pet mandata u crnogorskoj skupštini. LSCG gubi značajan broj birača radi nove separitističke politike Milovog DPS-a koji privlači dobar broj glasača iz LSCG-a.
Zbog slabog rezultata na ovim izborima dotadašnji lider Liberalnog saveza, Slavko Perović, podnosi ostavku na svoju dužnost, a na izbornoj Konvenciji LSCG 23. i 24. januara 1999. godine, Miodrag Živković zvanično postaje novi politički Lider Liberalnog saveza.
Na izborima 2001 LSCG podiže broj birača: 7,85 odsto i skoro 28.000 glasova dok dobija šest mandata u Skupštini. Kako na tim izborima nijedna stranka nije osvojila apsolutnu vlast, LSCG sklapa sporazum sa DPS-om da podrži njegovu manjinsku vladu, a on se obavezao da će u roku od godinu raspisati referendum o nezavisnosti.
LSCG je u parlamentu i dalje zadržao najžešći opozicioni stav, a s obzirom na to da ni nakon godinu dana referendum nije raspisan, LSCG je povukao podršku manjinskoj vladi i oborio je. Međutim na izborima 2002 LSCG pod sloganom "Crna Gora može – Liberalni savez Crne Gore" gubi opet konzensus pada na 5,77 odsto, nešto više od 20.000 glasova i samo četiri poslanika.
LSCG će zajedno sa drugim opozicijonim partijama bojkotovati predsjedničke izbore 2002. i februara 2003. Međutim odlučuje da učestvuje na izbore u maju 2003, kandidat LSCG Miodrag Živković osvaja 31,44 odsto glasova, ali je pobijeđen u prvom krugu od Filipa Vujanovića. Ti izbori su bili posljednji za LSCG-a.
Nakon Afere Trsteno, Miodrag Živković je 7. septembra 2004. na Cetinju smijenjen sa funkcije lidera Liberalnog saveza i isključen iz članstva stranke. U oktobru iste godine formirao je Liberalnu partiju Crne Gore. Nakon odlaska Živkovića, na Cetinju će 23. oktobra 2004. godine Vesna Perović postati lider Liberalnog saveza.
RTCG
