Sušec je jedan od najpoznatijih sportskih komentatora na prostoru bivše Jugoslavije, koji radi kao sportski novinar od 1968. godine.
„Rođen sam 1946. u državi koja se zvala Crna Gora i Boka Kotorska. Moja porodica je kratko živjela u Meljinama, nakon čega smo preselili u Skoplje. Sljedeća stanica je bio Zagreb, gdje sam išao u osnovnu školu. Moj otac je bio veliki čovjek, da je rođen ranije vjerovatno bi bio vitez. Oduvijek sam želio da budem novinar, dok su ostala djeca željela da budu piloti, vatrogasci... Moji prvi učitelji su bili Milka Babović i Mladen Delić, velikani sportskog novinarstva“, prisjeća se Sušec, ističući da Delića svi pamte po njegovim emotivnim istupima („Ljudi moji je li ovo moguće“ – Jugoslavija- Bugarska) i da je od njega naučio da je priprema za sportski događaj osnov svega.
Spoj emocija i sistematičnog pristupa je, kaže Sušec, preduslov da se izraste u vrsnog sportskog novinara.
„Dugo sam pratio rukomet, atletiku i druge sportove jer nas je, na početku moje karijere, bilo premalo. Izvještavao sam sa šesnaest Olimpijskih igara, počev od onih u Montrealu 1976. godine“, otkriva Sušec.
On je istakao da nije lako naći stručne konsultante za direktne prenose fudbalskih utakmica.
-Više od 90 odsto televizija sad angažuje stručnjake, obično trenere, tokom prenosa fudbalskih mečeva. Nijesam bio impresioniran Ćirom Blaževićem, čiji sam rad inače uglavnom kritikovao- rekao je Sušec.
Na pitanje koji bi sportski događaj izdvojio, Sušec je kazao da je to osvajanje zlatne medalje selekcije Hrvatske na Svjetskom prvenstvu u rukometu.
Tokom prenosa Evropskog atletskog kupa u Zagrebu poletkom 80- ih, priča Sušec, desio se veliki peh, greškom snimatelja.
-Nije snimljeno postizanje svjetskog rekorda u skoku u vis, koji je tada pomjeren na 194 centimetra. Za evrovizijsku razmjenu smo se snašli tako što snimili snimili semafor sa rekordnim rezultatom, a prikazali skok kojim je takmičar prekočio 192 centimetra- naveo je Sušec.
