To su studije dr Ivana Markovića “Dukljansko-barska metropola” iz 1902, zatim “Pravo barskih nadbiskupa na naslov Primas Srbije” dr Morica Fabera iz 1906. i ”O Dukljansko-barskoj i Dubrovačkoj nadbiskupiji do polovice XIII stoljeća” dr Dane Grubera iz 1912. godine.
Urednik i priređivač djela mr. sc. Ivan Jovović istakao je da se identitet jednoga naroda i njegov odnos prema sveukupnoj baštini u savremenim uslovima prepoznaju preko kulture sjećanja. “Obilježavanje značajnih datuma vodi koheziji nacionalnoga i državnoga bića, otvarajući mogućnost današnjim generacijama da komuniciraju s naslijeđenom prošlošću”, piše Jovović. Po njemu, istorijat Dukljansko-barske nadbiskupije do sada nije bio institucionalno istraživan, već se sva saznanja crpe iz brojnih stručnih i naučnih radova u kojima se ta duhovna institucija posmatra “uglavnom u nekom širem kontekstu”.
“Malo je vjerovatno da šira javnost ima percepciju da se Barska biskupija uzdigla na rang nadbiskupije i metropolije šest i po decenija prije Zadarske nadbiskupije (1154) ili da je Barska nadbiskupija najmanje sto godina utemeljena prije od Zagrebačke koja tek 1852. dobija naslov nadbiskupije i metropolije, ili da je pravoslavna Zetska episkopija osnovana 1219. godine na području koje je nekad bilo pod duhovnom kompetencijom Dukljansko-barske nadbiskupije”, piše mr jovović u predgovoru.
Po njemu, prenos nadbiskupske katedre iz Duklje u Bar 1089. godine nije bio slučajan, s obzirom na to da Bar krajem XI vijeka nije imao status grada-utvrđenja, odnosno vojničkog logora, već je bio metropola - grad sa punom društveno-političkom i ekonomskom strukturom, kako ga je 1097. godine vidio nadbiskup Viljem Tirski, hroničar krstaških ratova. “Zato je razumljiva namjera dukljanskih kraljeva, prvo Mihaila, a potom Bodina Vojislavljevića, da u Baru smjeste nadbiskupsku katedru”, objasnio je Jovović.
Knjiga “Tri studije o Dukljansko-barskoj nadbiskupiji” štampana je u luksuznom, tvrdom povezu, i broji ravno 445 strana.
