Bio je đak prve generacije Muzičke škole na Cetinju, pa je nakon svršenog obrazovanja u našoj republici upućen na dalje školovanje u Beograd, na Muzičku akademiju. Veća mogućnost muziciranja i društveni život učinio je da se oproba i u šlager i pop muzici. Najprije je svirao u Francuskoj sa jednim španskim orkestrom, a potom i u beogradskom „Sekstetu Duška Radetića“.
Aleksić je prvi orkestar u Njemačkoj oformio već 1957. godine, nazvavši ga „Raguza“. Na repertoaru su imali evergreene i plesnu muziku, uz primjese salonskog jazza.
Prvi orkestar po imenu „Monte Negro“ Purko okuplja početkom 1959. godine. Pored njega, Milatovića i Simića, u grupi je Baranin Boro Prelević na bubnjevima, Slobodan Boban Popović (orgulje/klavir) i Žika Popović na harmonici. Ni u ovoj postavi ne ostaju dugo, ali su čitavo vrijeme aktivni u klubovima i restoranima po Zapadnoj Njemačkoj. Pravi uspjeh sastava „Monte Negro“, koji će rezultirati činjenicom da i danas, nakon 50 godina, kod starijih Njemaca imaju status vrhunskih zabavljača i muzičara, počinje dolaskom „cetinjskog Elvisa Preslaya“, kako su zvali pjevača Bima Maljevića, koji 1960. preuzima mikrofon od Milatovića.
Od 1963. godine, nakon niza personalnih promjena. „Monte Negro“ postaje „Quintet Montenegro“ u koji dolaze Cetinjanin Đoko Kraljević (vokal, bass gitara), potom pijanista Dragoljub Saša Vagner i Slobodan Novović Bodi na gitari, pa potom i bubnjar Branimir Mijatović Mijat. Bend u ovom sastavu nastavlja uspješne turneje po Zapadnoj Njemačkoj, svirajući aktuelne hitove sa top lista, uz adekvatan šou program koji je trajao do jutarnjih sati.
Pod nazivom „Die Monte Negro's“, uz odrednicu „Das jugoslawische Show-Orchester“, grupa snima dva LP-ja. Prva ploča crnogorske pop muzike tako postaje „Gesehen-Gehört-Begeistert“ („Vidi-doživi-oduševi se“) na kome se nalazi 16 kompozicija, birani muzički evergreen brojevi. Izdavač je bila njemačka kuća „Center“. Drugi LP sastava je „Music in the Air“ sa 14 easy listening kompozicija. Zanimljivo je da je album dijelila njemačka avio-kompanija „Lufthanza“ na svojim promotivnim letovima.
Četvoro muzičara napustilo je 1965. godine sastav, pa Aleksić krajem ljeta 1966. angažuje sastav iz Novog sada, VIS „Ritam“, koji je postao VIS „Montenegro“. Od 1. avgusta 1966. grupa nastupa kao „7 Montenegros“ (ili „Die Sieben Montenegros“) u renomiranom lokalu za ples u Essenu, „Arcadia-Tanzpalast“. Purkova reputacija vrhunskog zabavljača učinila je svoje, pa je bend imao samo dvadesetak slobodnih dana godišnje. Svo ostalo vrijeme bili su u noćnim klubovima i na terasama po Njemačkoj.
O popularnosti sastava „Montenegro“ u Njemačkoj mogli su svjedočiti i mnogi crnogorski muzičari koju su se šezdesetih znali zadesiti u ovoj zemlji, ali i sastavi koji su odlazili decenijama kasnije. Repertoar orkestra se sastojao iz svjetskih hitova (poseban blok njemačkih), bloka obrada i prearanžiranih narodnih kompozicija iz Jugoslavije, te poznate instrumentalne muzike u stilu Glena Millera, Herba Alperta, Raya Conniffa i Jamesa Lasta.
Svirali su u Manhajmu, Minhenu i Štutgartu, Esenu, Hamburgu i Dortmundu, uz nastupe po Švedskoj. Ljeta 1967. snimaju novu ploču „Swing Low“, uživo, sa 14 kompozicija, među njima i onu koja će decenijama kasnije postati mega-hit “Macarena”. Ansambl je, shodno očekivanoj prodaji zbog njegove popularnosti, na LP-ju (izdavač “Center”) nazvan: “Purko und seine ‘Montenegros’ – Das jugoslawische Tanz und showorchester”.
Februara 1968. godine, grupa je otišla na dvomjesečnu turneju po Sovjetskom Savezu. U Sport-Palast u Moskvi, sali sa 100.000 sjedišta, predstavljali su Jugoslaviju, na manifestaciji “Musik-Festival istoka”. Druga LP ploča novog benda izdata je početkom ljeta 1968. i nosila je naziv “Schlager Schlag Auf Schlag” - 14 kompozicija, sve poznati evergreen/šlager standardi. Izdavač je bio njemački POP-ular (21034 ST). Ploče nisu prodavane, već dijeljene na “Lufthanzinim” putovanjima. Ovo je prva crnogorska zlatna LP ploča, jer je publikovana u 130.000 primjeraka.
U ljeto 1968. Purkov „Montenegro“ svira na Svetom Stefanu, u budvanskoj „Avali“, a septembra i u pozorištu u Titogradu, pa u hotelu „Crna Gora“. Odatle su se uputili na turneju u Švedsku, pa u Dansku. U 1969. „Montenegro“ ponovo boravi u SSSR, tri mjeseca, prateći Nadu Knežević i Zlatka Golubovića, a pred odlazak održava veliki koncert u beogradskom Domu sindikata, te u dva navrata u Skoplju.
Po povratku, grupu napušta osnivač Purko Aleksić, i vraća se u Beograd, gdje postaje prvi klarinetista u orkestru operete Beogradskog savremenog pozorišta. Svom rodnom Titogradu se vratio 1971. godine, kao šef Narodnog orkestra RTV Titograd i muzički savjetnik u Domu omladine, a potom i stalni član Simfonijskog orkestra RTV Titograd. Veliki je Purkov doprinos uzletu i unaprijeđenju narodne muzike u Crnoj Gori - snimajući s njima prve ploče afirmisao je 14 mladih interpretatora narodnih melodija. I popularne ansamble „Bokelji” iz Herceg Novog i „Meraklije“ iz Titograda na LP pločama pratio je sa orkestrom Doma omladine „Budo Tomović”. Nastupao je pred predsjednikom Jugoslavije Josipom Brozom Titom 26 puta (18 u Beogradu, osam puta u Igalu i Miločeru).
Nagradu Oslobođenja Titograda dobio je 1980. godine, a godinu kasnije i Trinaestojulsku nagradu. „Montefon“ za životno djelo dobio je 2002. godine, a Specijalnu nagrada za afirmaciju i očuvanje crnogorske izvorne muzike i muzičkog nasljeđa Crne Gore od strane Udruženja estradnih umjetnika 2009. godine. Status istaknutog kulturnog stvaraoca dobio je 2011. godine.
Željko MILOVIĆ
