To možda djeluje sporo prema zemaljskim standardima, ali je 10 puta brže nego što su naučnici smatrali do sada. Ovo, takođe, znači da bi mjesečeva prašina mogla da predstavlja veliki problem za astronaute i njihovu opremu.
- Ne možete je videti koliko je tanka. Ali, kako su već shvatili astronauti Apolo misija, možete potrošili đavolski mnogo vremena da se riješite čak i male količine prašine - naveo je u saopštenju Brajan O’Brajen, fizičar Univerziteta Zapadne Australije.
Podignuta mjesečeva prašina ometala je astronaute tokom misija “Apolo”. Ona se skupljala po svemirskim odjelima, mirišući poput baruta, a kosmonaut Harison Šmit, sa misije “Apolo 17”, je čak izvestio da se osjeća “zatrpano” i, nakon što je udahnuo čestice prašine, požalio se na “groznicu lunarne prašine”.
Mjesečeva prašina je uzrokovala i kvarove na nekim eksperimentima, kao na primjer pregrijavanje i prevremeni neuspjeh pasivnog seizmičkog eksperimenta misije “Apolo 11”, koja je trebalo da prouči lunarne potrese (moonquakes).
O’Brajen je počeo da proučava mjesečevu prašinu prije više od 40 godina, dok je radio kao glavni istraživač Eksperimenta detektovanja prašine (Dust Detector Experiment – DDE), koji se obavljao tokom misija “Apolo 11, 12, 14 i 15”. O’Brajen je detektor izumio 1966. godine.
Detektori veličine kutija za šibice bili su opremljeni svaki sa tri solarne ćelije, prekrivene različitom veličinom zaštite protiv radijacije. Naučnici su se nadali da će praćenjem degradacije ćelija utvrditi koliko štete uzrokuje prašina, a koliko radijacija.
Američka svemirska agencija NASA izgubila je podatke sa detektora prašine. Mislilo se da su podaci sa DDE izgubljeni zauvjek, sve dok O’Brajen 2006. nije obavestio NASA-u da ima kopije. Naučnici su ponovo analizirali podatke.
Pokazalo se da prašina, a ne radijacija, uzrokuje većinu štete na ćelijama.
Mjesec skoro da nema atmosferu, a nema ni vjetra, što znači da bi prašina trebalo da bude veoma ustajala. Koncept “atmosfere prašine” na Mjesecu moglo bi se objasniti odakle čestice dolaze.
