- Takav vam je jedan jedini loš dan u životu. Da je Demokratski front odnio pobjedu nad Demokratskom partijom socijalista u ova dva grada, Andrija Mandić je imao poslednju šansu da opravda gašenje Srpske narodne stranke bez obzira što bi mu, nakon Medojevića, novi politički partner postao Ranko Krivokapić. Sve bi se opravdalo ‘taktikom za rušenje DPS-a’, iako je upravo Mandić blokirao moj predlog na poslednjoj sjednici Glavnog odbora Srpske narodne stranke, pred njeno gašenje, da nova stranka, jasnom programskom odredbom, ne može ući ni u kakvu koaliciju sa DPS-om i SDP-om. Ovako, nakon svega, nakon skoro pet godina Mandićevih neprincipijelnih političkih eksperimenata, niti je Milo Đukanović pao sa vlasti, niti postoji srpska artikulisana politička ideja, a SNS-a koji je, mukom stvoren kao takav, nema. Sem u čestitkama Daliborke Uljarević Andriji Mandiću i Goranu Daniloviću što ne liče na SNS, od čega se njihovi saradnici u NSD-u i ne zacrvene’’, piše Dedeić i tvrdi da je od 185.000 referendumskih glasača za SCG, danas ostalo političko zgarište.
- Tadašnje i današnje suverenističke stranke (i oni koji su ih podržavali i trenutno su politički organizovani) uzeli su, zbirno, 80 odsto glasova na upravo završenim lokalnim izborima. Oni su čak 60 odsto političkog Mojkovca! I ne samo to. Front je na državotvornom Cetinju doživio fijasko, pogubio je skoro tri četvrtine glasova sa predsjedničkih izbora, dok su, u Mojkovcu, sve sa SNP-om, pali za 30 odsto. Čak su u ovim opštinama pali za oko dvadeset odsto u odnosu na državne izbore, da ostavim na trenutak predsjedničke po strani. Dakle, i u odnosu na oktobar prošle godine, nedostaje im svaki peti birač’’, analizira predsjednik SL.
- Nakon lokalnih izbora na proljeće naredne kalendarske godine, čak ni Miodrag Lekić više neće postojati kao neokrnjen politički faktor ili ujedinitelj. On već sada nosi teg teškog gubitnika u rodnom gradu i tamo gdje je ranije potukao Vujanovića na predsjedničkim izborima. Mojkovac i Cetinje zaljuljali su klatno na drugu stranu, izvan gravitacionog polja Demokratskog fronta. Što zbog racionalnih političkih razloga, tj. unutrašnjih slabosti, što zbog iracionalne logike naroda da bježi kao od kuge od onih kojima kola krenu nizbrdo. Ko se god uhvati u kolo sa Andrijom Mandićem i Goranom Danilovićem, nekom čudnom čarolijom biva politički obezglavljen. Evo, uzmite za primjer sadašnju tržišnu političku vrijednost Nebojše Medojevića, preciznije Medojevićevu reputaciju od kada je sa njima. Ima li politički pismenog čovjeka koji ga uzima za ozbiljno ili grupacije u biračkom tijelu, i pored toga što PzP ima najvažnije – novac za kampanju, koju Medojević, sve sa milion eura, može da vrati i veže za sebe?
Pitanje je danas – kada su Mandić i Medojević tako veliki opozicionari i kada im je ,,cilj” rušenje DPS-a – što se ne udružiše oko Ustava 2007. godine ili onda kada smo i jedni i drugi, SNS i PzP, imali po 50.000 glasova?
Još jedno logično pitanje – ako DPS krade izbore, zašto Mandić, Medojević, Lekić i čovjek sa polomljenim prozorom na autu redovno učestvuju na njima?’’, između ostalog, na svom blogu, saopštava i pita Dedeić.
