Pravni fakultet je završio 1961. i postao partner u porodičnoj advokatskoj kancelariji koju je 1933. osnovao njegov otac Miodrag. Ubrzo je postao najistaknutiji advokat ljudskih prava u bivšoj Jugoslaviji.
Branio je i mladog Zorana Đinđića, Vojislava Šešelja, Dušana Makavejeva, Milorada Vučelića, Mihajla Markovića, Miću Popovića, Predraga Čudića, Nebojšu Popova, Vladimira Mijanovića zvanog Vlada Revolucija, Milana Nikolića, Božidara Jakšića, Mihajla Mihailova, Momčila Selića, Dobroslava Paragu, Gojka Đoga, Milana Milišića, Vladimira Šeksa, Andriju Artukovića, “Beogradsku šestoricu”, profesore izbačene sa Filozofskog fakulteta…
Pripadao je peticionaškom pokretu i bio pokretač i potpisnik peticija za ukidanje verbalnog delikta, za ukidanje smrtne kazne, za donošenje zakona o amnestiji, za uvođenje višestranačkog sistema u SFRJ.
Jedan je od osnivača Svjetske asocijacije pravnika. Početkom devedesetih godina prošlog vijeka postao je predsednik Evropskog pokreta, a 1990. pokreće prvi privatni medij u Jugoslaviji, nedjeljnik Vreme. Bio je član Savjetodavnog odbora Helsinškog odbora za ljudska prava u Njujorku i dobitnik nagrade Vladavina prava, njujorške sekcije “American Bar Association”.
Posle dolaska Miloševića na vlast iselio se sa porodicom u SAD, a na rodnu Palilulu se vratio 2001. Suđenje za atentat na premijera Zorana Đinđića je njegov poslednji veliki proces, na kojem je bio advokat porodice Đinđić
Autor je knjiga “Kosovski čvor – drešiti ili sjeći” (sa grupom autora), “Put u varvarstvo”, “Posljednja instanca” I, II, III, “Nezavršeni proces” i “One gorke suze posle”.
